| რობ-დოდ | თარიღი: ორშაბათი, 2012-08-20, 10:58 PM | შეტყობინება # 526 |
![]( "რობ-დოდ")
 26
 Offline | ბავშვებო,ძალიან გამეწელა,მაგრამ მალე დავამთავრებ და თქვენც მოისვენებთ და მეც ))
| |
|
|
|
|
|
|
| K♥R | თარიღი: სამშაბათი, 2012-09-18, 8:41 PM | შეტყობინება # 534 |
18
Offline
| მეთვრამეტე თავი:
მკითხველო,ალბათ ამ "განუვითარებელი" სიტუაციით თავი მოგაბეზრეთ,მაგრამ მე ერთს გეტყვით და შიგადაშიგ ჩავერთვები ხოლმე. უბრალოდ,ცოტაც მოიცადეთ და აქ ისეთი ამბები დატრიალდება ჩემი ფიკი,შეიძლება "ბესტსელერიც" გახდეს(ეს ხუმრობით), მოკლედ, ვაგრძელებთ...
(თეონა)
უკვე ბოლთას ვცემ.სარკეში ვერ ვიხედები,მეშინია ჩემი თავის...ვიცი,მოვა ჩემი ელენე და მიშველის,დამეხმარება.ერთი,ორი,სამი...
-ვაიმე ელენეა!-კაკუნის ხმა მომესმა.დივნიდან უცებ "წამოვფრინდი" და კარებისკენ გავიქეცი.-ელენე!-ხმამაღლა დავიყვირე და მეგობარს ძლიერად ჩავეხუტე.
-თეონა,თე,ძალიან მომენატრე! ნუ ტირი.გეხვეწები...-ელენემაც მიმიკრა,რაც შეეძლო და თავი ჩემ თმებში ჩამალა.
ასე,ვიდექით თხუთმეტი წუთი და ერთმანეთს ვეხუტებოდით.ბოლოს,გონზე მოვეგე და სახლში შევიყვანე მეგობარი.
-გოგო,ილო სადღა დაიკარგა?
-არ ვიცი,მთელი დღეა არ ჩანს,არადა უკვე მოსაღამოვდა...შენ დაბინავდი?არ გაუკვირდა გუჯას შენი დანახვა?
-არა,რატო.ძალიან გაუხარდა...კი,ყველაფერი მოგვარებულია!წავიდეთ,ჯერ ილო მოვძებნოთ და მერე გიორგი!
-კარგი.-ოთახში ავირბინე,გამოვიცვალე და ქვევით ჩავედი.ელენე მარინეს ელაპარაკებოდა.
-გეხვეწები წყალი შეისხი სახეზე...-ჩუმად მითხრა ელენემ და "ძალით გაიღიმა".
-წავედით!-ვუთხარი აბაზანიდან გამოსვლისას და კარებისკენ გავიქეცი.
-სად მიდიხარ თეო?-დამიძახა დედამ.
-ილოს საძებნელად!-ვუთხარი და კარი გამოვხურე.
-მესტიაში შევიდეთ და გავიარ-გამოვიაროთ,იქნებ სადმე თვალი მოვკრათ.-მითხრა ელენემ და ხელი ჩამჭიდა.
ილოს ძებნაში დაღამდა.არავის არ დაენახა დღეს აქ ილო.მე და ელენეს უკვე იმედი გადაგვეწურა,მაგრამ ამ დროს ვიღაცამ დაგვიძახა.
-ამ... გოგოებო! გავიგე ილოს ეძებთ.-მკითხა კახამ,რომელიც კულტურის სამინისტროს დაცვა იყო.
-კი,კი.გეხვეწები თუ იცი სადაა,არ დაგვიმალო!
-არა...მოგეხსენებათ,მე მთელი დღე გარეთ ვდგავარ,ხოდა ასე დილის თერთმეტისთვის ილო ვიღაც ქერა გოგოსთან ერთად კაფე "უშბისკენ" წავიდა.
-რა? გამხდარი გოგო ხო არ იყო?-ვკითხე უცებ და გულის სიღრმეში,რაღაც ძლიერ მეტკინა.
-კი, თან საშინლად გამხდარი.-გაიცინა კახამ.რა იცოდა რა ხდებოდა...
-დიდი მადლობა!-კახას საკმაოდ რომ გამოვცდით ელენს მივუბრუნდი.
-მე ვიცი სადაა ეგ დამპალი!
*******
მეც ჩავერთვე.რათქმაუნდა მოვლენები ისე არ განვითარდა როგორც მოელოდით.თქვენდა გასაოცრად, ილო და თეო არ დაშორებულან, პირიქით დარწმუნებული იყავით,რომ მათ ახლა უფრო მეტად უყვართ ერთმანეთი..ეს წყვილი კი,მაგრამ ელენე სად გაქრა? ელენე....
(ელენე)
მართალია მე, ილო და თეო ერთად ვბრუნდებით სახლში, მაგრამ მე არც კი ვიცი ახლა რა ვქნა...ანიმ ათასჯერ მაინც გამიმეორა,რომ მე ნაშვილები ვარ და ეს ყველამ იცის. მართალია,გაგიჟებული ადამიანი რას არ იტყვის,მაგრამ ხო არსებობს სხვა სიტყვები? თან,მუდამ ამას მეუბნებოდა... მართლაც,სიტყვებს რამდენი შეუძლიათ.წინა სავარძელზე დაეჭვებული ვიჯექი და ალმაცერად ვაკვირდებოდი გუჯას.ნუთუ რამეს მიმალავდნენ?მაგრამ,სიმართლის გაგება ძალიან ადვილია...
ამ ფიქრებში გუჯამ სახლთან გააჩერა.
-თეო,შენ და ელენე გადახტით აქ და ილოს მე წავიყვან სახლში.
-კარგი.-დავეთანხმე უცებ.
-არა, რაკარგი, წავალ გუჯა არ შეწუხდე!
-რა შეწუხებაა.ასეთ მდგომარეობაში არ დაგტოვებ ახლა ნაღდად!-ლაპარაკში მე და თეო მანქანიდან გადმოვედით და იქვე გავჩერდით.
-კარგი,კარგი.მადლობა ძმა!
-ხოდა ილო, რა უნდა მეთქვა!-თავი შევყავი მანქანაში.-აწი, საცოდავხმიანი გოგოები რომ დაგირეკავენ და კაფეში დაგიბარებენ "დასახმარებლად", არ წახვიდე. გირჩევ!თანაც შენგან რა უნდოდა ამ იდიოტ ანის!გიორგი რო ვერ შეაბა,შენ...-უკნიდან თეომ "მიპწკინა",მეც ჩუმად უკან გამოვედი.
-არა კაცო. აი,ძალიან დიდი მადლობა გოგოებო! თავი ისევ მტკივა რაა.კიდევ კარგი მოხვედით,თორე....
-თორე არაფერი.-ახლა თეომ შეყო მანქანაში თავი და ილოს თბილად აკოცა ლოყაზე.მან კი საპასუხოდ ჩურჩულით უთხრა:-მიყვარხარ.
-კარგი, გუჯა შენ გელოდები!-ვუთხარი მკაცრად და მანქანას "მოვაშორე" თეონა. ლოყებშეწითლებული თეო კი მე მომიბრუნდა.
-მადლობა,რომ ეს გადამატანინე,მაგრამ მთავარი "მისია" ჯერ კიდევ წინ გვაქვს და იცოდე არ მოეშვა.-მითხრა ღიმილით თეომ.საპასუხოდ მეც გავუღიმე.
-რატო მოიწყინე?ნამდვილად მალავ რაღაცას,თვალებზე გეტყობა!
-კი,ანის ათასჯერ ნათქვამმა დამაფიქრა,რატომ მეძახის ნაშვილებს ეს გოგო,იქნება...
-ხო,რავიცი.-შემაწყვეტინა თეომ.-კარგი წავედი მე და გნახავ ხვალე შვიდზე.
-კარგი,მაშინ დროებით!-ლოყაზე ვაკოცე, სახლში შევედი და როგორც ყოველთვის,უცებ ავირბინე ჩემ ოთახში.რამოდენიმე წუთში გუჯაც მოვიდა,ღრმად ჩავისუნთქე და პირველ სართულზე ახალ შემოსულ გუჯას საშინელი სახით დავხვდი.
-გუჯა! რატომ არავინ მითხრა ნაშვილები ხარო,რატომ არ მითხარი!-ხმას ავუწიე,ეს ჩემი გეგმის ერთ-ერთი ნაწილი იყო.დავამთავრე თუ არა წინადადება,ოთახში სალომე შემოვიდა გაკვირვებული სახით.
-რა ხდება?-ჩუმად თქვა და გუჯას გადახედა.
-რა რა ხდება.ვერ გაიგე?რატომ არ მითხარით არავინ ნაშვილები ხარო?
-ვინ გითხრა ეგ სისულელე...-ტუჩები აუცახცახდა გუჯას.
-ყველაფერი ვიცი და მე მხოლოდ ის მეწყინა, არავინ რომ არ მითხრა!
-ამ...დედაშენმა და მამაშენმა გვთხოვეს!ელენე ბოდიში დიდი რა...
-რააა?-გაოცებულმა წამოვიძახე.ასეც ვიცოდი,რომ ეს გაჭრიდა.-ესეიგი! აჰა,გასაგებია! კიდევ ერთი რამე მაინტერესებს.ანიმ საიდან იცის საერთოდ?
-რომელმა ანიმ?-ერთხმად თქვეს გუჯამ და სალომემ.
-რავიცი,ქერა თმიანი და გამხდარი რო არის,მარტო ცხოვრობს მესტიაში,ალბათ ჩემხელაა.-ყველა სიტყვები ზიზღით ვთქვი.
-ა,ანიმ? შეიძლება მამამისმა უთხრა შენზე. პატარაობაში სულ ჩვენთან იყვნენ...მამაშენი და მამამისი მაგარი ძმაკაცები იყვნენ და ალბათ უთხრა...
-კარგით.მადლობა!-სალომეს და გუჯას გადავეხვიე.ოთახში ავედი და ტელეფონის ძებნა დავიწყე.მალევე ვიპოვნე და სასწრაფოდ დედას დავურეკე.მე მართლა არ ვტიროდი,არამედ...
-დედა, მომისმინე ახლა კარგად და წიკებში არ ჩავარდე! მეც კი არ ვიცი ასე უცებ როგორ მოხდა.ვიცი რომ ნაშვილები ვარ, ბევრმა იცოდა და მეც რათქმაუნდა სრუილად ადვილად გავიგე!-დავიწყე დამაჯერებლად ლაპარაკი.
-შვილო...ელენე!-ხმა ჩაუწყდა დედას.
-ნუ მაწყვეტინებ დედა! მე სულაც არ ვაპირებ გისაყვედურო.პირიქით,დიდი მადლობა იმისთვის,რომ მიშვილეთ და იმ საზარელ ადგილას არ დამტოვეთ,რასაც "თავშესაფარი" ჰქვია.ახლა კი შენ გისმენ.
-მე,არც კი ვიცი,ელენე,მე,მე,უბრალოდ...-ტირილი დაწყო დედამ.-მე,უბრალოდ არ შემეძლო ბავშვი გამეჩინა,არ შემეძლო...მამაშენს და მე კიდევ ძალიან გვიყვარდა ერთმანეთი და ამის გამო არ დავშორდით.ხოდა მაშინ გადავწყვიტეთ,რომ გვეშვილა შვილი.მე მაპატიე დედიკო...
-გპატიობ დედა,გპატიობ!და ნუ ტირი-იმიტომ რომ, მე არ ვტირი.ბედნიერი ვარ,რომ ასე მექცეოდით და ასე გიყვარდით შენ და მამას.
-ჩემო საყვარელო,მე მაინც ვერ ვბედავდი,მაგრამ ვემზადებოდი ამ დღისთვის...ვიცოდი ოდესმე დადგებოდა,მაგრამ არ ვიცოდი შენ როგორ გამიგებდი.
-გასაგებია დედა. მიყვარხარ!ახლა კი გავიქეცი,მეჩქარება.დეტალებს მერე ჩავუღრმავდეთ!
-კარგი დე.მეც ძალიან მიყვარხარ.
-მე უფრო.რეზი მომიკითხე!
-აუცილებლად.კარგად!-ტელეფონი გავთიშე და საწოლზე მივაგდე.შეიძლება ბევრი ისტერიკაში ჩავარდებოდა,მაგრამ მე ბედნიერი ვიყავი,რადგან ჩემმა მშობლებმა მაჩუქეს უტკბილესი ცხოვრება.ახლა კი უნდა დავიძინო, რადგან ხვალ მართლაც უდიდესი "მისია" მაქვს. მეც ვიქნები ბედნიერი,ახლა ხომ ყველაფერი დასაშვებია.ახლა,აღარ არსებობს ჩემი და გიოს სიყვარულისთვის წესები!
| |
|
|
|
|
|
|
|
| K♥R | თარიღი: პარასკევი, 2012-09-21, 5:26 PM | შეტყობინება # 540 | |
18
Offline
| littlegirl, ჩემი ერთგულიი<33 მიყვარხარ ნი.
Sallome, მიხარია,რომ წაიკითხე. დიდი მადლობა!ხო,შენ მოთხრობაში ველოდები ახალ თავს,რაღათქმაუნდა შენს ფიკში!))
elle:Xx, მადლობა ჩემო კარგო. 
♫თამუნა♫, :*    
ერთი სასიხარულო ამბავი მაქვს,ოღონდ ვისთვის როგორ  ახალი ფიკის წერას ვიწყებ,იმედია იმასაც წაიკითხავთ და მოგეწონებათ!^
| |
|
|
