|
სიყვარულის დედოფალი
|
|
|
| nati_cullen | თარიღი: ორშაბათი, 2012-06-25, 0:14 AM | შეტყობინება # 182 |
 400
 Offline | თავი 22
-პარანოია მეწყება თუ მეჩვენება რომ მთავარი გამოტოვე?_ნერვიულად მოვიკვნიტე ტუჩი.
-მთავარი?აა ჰოო მთავარი...
-ლიკა რა ხდება?
-მაკოცა_ფანჯრის რაფაზე შემომჯდარმა გადავიხედე ფანჯარაში,არ მინდოდა ისევ ცრემლები წამომსვლოდა,თუმცა ყველაფერი მერჩივნა ოღონდ მისი მხრიდან ასეთი სიჩუმე არ ყოფილიყო.ბოლოს გავიგონე როგორ ღრმად ამოისუნთქა და ამ ყველაფერს როგორ მოყვა მსხვრევის ხმა.გამეღიმა რადგან ზუსტად ორი წამის წინ სიცილით მეუბნებოდა მის გამო თეფში ან ჭიქა როგორ გაიმეტეო.
-ახლა სად არი?
-არ ვიცი ხომ მოგიყევი რომ გავაგდე.
-კარგი უნდა წავიდეგვიან დაგირეკავ.
-არა ლუკა მოიცა,მითხარი მიბრაზდები?
-არა სულელო რატომ უნდა გაგიბრაზდე?
-იმიტომ რომ დამშვიდობებისას რაღაც დაგავიწყდა_პატარა გაბუტული ბავშვივით ჩავილაპარაკე.მივხვდი რომ გაეღიმა იმიტომ რომ შეცვლილი ხმით მიპასუხა
-მიყვარხარ პატარავ,ყოველ წამს შენზე ვოცნებობ,არ ინერვიულო სულ მალე გნახავ...გვიან დარეკვას ვერ მოვახერხებ ერთი საქმე უნდა მოვაგვარო.ტკბილად დაიძინე იმიტომ რომ მინდა დაგესიზმრო.
-თქმა არ მჭირდება ისედაც მესიზმრები.შენც ტკბილი ძილი და იცოდე რომ მეც მიყვარხარ.
ფანჯრის რაფიდან ჩამოვსრიალდი და მძიმედ ავიღე ხელში პიჟამო.სააბაზანოში შესვლისას ცრემლებს ვეღარ მოვერიე.არ იმჩნევდა მაგრამ იმდენად ვიცნობდი რომ მივხვედრილიყავი რაგაც ისე არ იყო....
უკვე სექტემბერი იწურებოდა...ლუკას ჩამოსვლამდე 4 თვე იყო დარჩენილი და უკვე ვეღარ ვუძლებდი.სკოლაში სიარული გაუსაძლისი გახდა,თანაც ყველაზე საშინელება აბიტურიენტობა იყო.ორმაგად მეცადინეობა,მასწავლებლები.დრო თითქმის არ გვრჩებოდა.ერთმანეთს სადმე როცა მივდიოდით გზიდან ვურეკავდით თუმცა მაინც ვახერხებდით ლაპარაკს.დათო ჩვენი ამბიდან ერთი კვირატუჩ-გახეთქილი დადიოდა.მიზეზად მთვრალი სახლში მისვლა და კარების მოხვედრა ქონდა.ეს რომ გავიგონე უკვე მე ჩამეღიმა ირონიულად.რა მემართებოდა მე ხომ ასეთი არ ვიყავი...თითქმის არ მეკარებოდა,მე როგორც ყოველთვის გოგონებთან ერთად ვიყავი,ის კი სკოლის პოპულარული ბიჭი იყო აქედან გამომდინარე საერთოც არაფერი გვქონდა.მხოლოდ ხანდახან ვიჭერდი მის მზერას საერთო გაკვეთილებზე ისიც ორი ან სამი წამით.ლუკას ნაჩუქარ დღიურს ხელიდან არ ვუშვებდი,მემგონი მალე გავავსებდი კიდეც,ყოველთვის სადაც არ უნდა დაგენახეთ ყოველთვის ვწერდი.მალევე მოვიდა 21 ნოემბერი რომელიც არასოდეს დამავიწყდება,ჩემს საყვარელ დღეთ ითვლება.ზუსტად ერთ კვით ადრე ჩემს დაბადების დღემდე უცხო ენის მასწავლებელთან მივდიოდი როცა ლუკამ დამირეკა.თავიდან ჩვეულებრივად მელაპარაკა მაგრამ მივხვდი ხმაში მოუთმენლობა ეტყობოდა.ბოლოს როგორც იქნა მითხრა და გულიც გამიხეთქა
-ლიკაა ერთი სათხოვარი მაქვს.
-აბა გისმენ
-შენი დაბადების დღისთვის დიდი საჩუქარი მაქვს თუმცა ერთი მინუსიც აქვს._გამეცინა თუმცა დავსერიოზულდი არ მიყვარდა დიდი საჩუქრები.
-ხო იცი რომ არ მიყვარს როცა რამეს მჩუქნი
-ბუზღუნა იქნებ მოისმინო მაინც რა მინუსი აქვს?
-კარგი კარგი გისმენ
-შენ დაბადების დღეს აეროპორტში მოგიწევს წასვლა,იმდენად დიდია ფოსტით არ იგზავნება_გაეცინა და ჩემს რეაქციას დაელოდა.თავიდან ვერ მივხვდი რა ხდებოდა მაგრამ უცებ შუა გზაში გავჩერდი და კინაღამ ტელეფონი გამივარდა ხელიდან
-ჩემს დაბადების დღეზე....შენ...აეროპორტი....ვაიმე ლუკა რააა?შენ რა თბილისში ბრუნდები?ვაიმე არ მჯერა მითხარი რო არ მესიზმრება ერთ კვირაში გნახააააავ_ბოლო ფრაზა ბოლო ხმაზე ვიყვირე და სიცილი ამიტყდა როცა მივხვდი რომ იდიოტურად გამოვიყურებოდი.შუა ქუჩაში ვიდექი გავკიოდი და კინაღამ ცეკვა დავიწყე.ლუკაც მაშინვე ამყვა თუმცა უფრო მეტად ამიტყდა სიცილი როცა ხალხის რეაქციას შევხედე,ვიღაც ქალმა ბავშვი მეორე მხარეს დაიყენა და ხელი ჩაკიდა,ვიღაც მოხუცმა ბაბუმ თავის ქნევით ჩამიარა,მე კი ავადმყოფურად ვიცინოდი.სულარ მაინტერესებდა ვინ რას ფიქრობდა ის ჩამოდიოდა,ჩემთან ბრუნდებოდა,მეტს რას უნდა ქონოდა მნიშვნელობა?
-ვაიმე ლუკა როგორ გამოგივიდა?
-ძალიან იოლად,ერთი ლექტორია რომელსაც ძალიან მოვწონვარ,ორი დღის წინ მამაჩემს ველაპარაკებოდი,იცის რომ უნივერსიტეტი საქართველოში უნდა დავამთავრო,მეც გახსოვს რომ გითხარი ერთი საქმე მაქვს მოსაგვარებელითქო,ვთხოვე ბოლო 3 თვის ექსტერნად დახურვის უფლება მოეცა,ისიც ახალგაზრდაა და მშვენივრად მიხვდა მიზეზს_ჩაიცინა და განაგრძო_თუმცა
გამოცდებით დამცხრილა 4 მაგივრად 11 ჩავაბარე და პირობა მომცა თუ ყველას ჩავაბარებდი ადრე წამოსვლის უფლებას მომცემდა.ალბათ მართლა მოვწონდი თორე ასეთი რაგაცეები იშვიათად ხდება,ექსტერნი ექსტერნია.
-ჰმმმ ვიმედოვნებ ლექტორი კაცი იყო თორემ უკვე ვეჭვიანოობ_გამეცინა და მოვიწყინე უნდა დავმშვიდობებოდი.უკვე მასწავლებლის კარებთან ვიყავი.
-კარგი პატარავ ოღონდ ახლა სასწავლ მასალაზე იფიქრე და არა ჩემს ჩამოსვლაზე,ნუ არც ისე მომწონს ეგ იდეა მაგრამ ეცადე მაინც_თითონაც გაეცინა და დამემშვიდობა.საღამომდე მიყვარხარ.
თვალებ მინაბულმა გავთიშე მობილური და მართლაც ვეცადე მთლიანად პროგრამაზე გადავრთულიყავი.და თქვენ გამოგივიდოდათ?
სახლში რამოდენიმე საათში დავბრუნდი,გოგოები უნდა მოსულიყვნენ უნარები ერთად უნდა განგვეხილა,ფუუ როგორ ვერ ვიტანდი ამ საგანს...მათემატიკა ჩემთვის საშინელებაზე უარესი იყო.
-დედააა,სახლში ვარ და საშინლად მშია,რა დაახვედრე შენს საყვარელ შვილს???_ისეთ კარგ ხასიათზე ვიყავიიი....არავინ გამომეპასუხა...უცნაური იყო დედა სახლიდან იშვიათად გადიოდა.მაცივარს ჩავუარე თუმცა ორ წამში უკან დავიხიე ორი ნაბიჯით შემოუბრუნებლად.
-ლიკა დღეს ერთ-ერთი ფირმიდან დამირეკეს და სამუშაო შემომთავაზეს.მაშინვე გავიქეცი ამიტომ შენი დახვედრა ვერ მოვახერხე.საჭმელი მაცივარშია.საღამომდე.
თვალებ გაფართოებული დავყურებდი ფურცელს და უაზროდ მიხაროდა.როგორც იქნა დედამაც იპოვა სამუშაო და სახლში მოწყენილი აღარ დამხვდებოდა.ფურცლით ხელში ყვირილით ავირბინე ჩემს ოთახში და ლოგინზე დავენარცხე.ერთი დღისთვის მეტისმეტი იყო,იმდენად ბედნიერი ვიყავი მეშინოდა ამდენი სიხარულისგან გულის შეტევა არ მიმეღო თუმცა არა.ახლა ნამდვილად არ მეცალა ინფაქტისთვის...
| |
|
|
|
|
| ana_cullen | თარიღი: სამშაბათი, 2012-06-26, 3:22 PM | შეტყობინება # 185 |
8
Offline
| ♥vampiressa♥, mec maqvs magisi imedi :DDD
შეტყობინება შეასწორა ana_cullen - სამშაბათი, 2012-06-26, 3:23 PM | |
|
|
|
|
|
|
|
| niniko14 | თარიღი: პარასკევი, 2012-07-13, 2:00 AM | შეტყობინება # 191 |
194
Offline
| | |
|
|
| ucnobiucnobi2 | თარიღი: პარასკევი, 2012-07-13, 2:42 PM | შეტყობინება # 192 |
 Nemo Me Impune Laccesit !
639
Offline
| mm chavujdebi axla wavikitxav bolo tavebs : ))
| |
|
|
| ucnobiucnobi2 | თარიღი: პარასკევი, 2012-07-13, 6:07 PM | შეტყობინება # 193 | |
Nemo Me Impune Laccesit !
639
Offline
| Magariiiiiiiiia : ) velodebi axal tavs : )
| |
|
|
| nati_cullen | თარიღი: ორშაბათი, 2012-07-16, 0:07 AM | შეტყობინება # 194 | |
400
Offline
| თავი 23
27 ნოემბერი...როგორც იქნა...ვერ წარმოვიდგენდი რომ აეროპორტში ჯდომა და ლოდინი ასეთი რთული იყო.ან ნერვები მქონდა ცუდ დღეში ან რეისი იგვიანებდა.მამამისი თავიდანვე შევამჩნიე.გარეთ დაცვასთან ერთად იდგა,ალბათ როგორც კი გამოვიდოდა მაშინვე ძალით წაიყვანდა მაგრამ არ მადარდება,არაფერი მადარდებდა ამდენი ხნის შემდეგ როგორც იქნებოდა ვნახავდი,აი რა იყო ჩემთვის მთავარი.როგორც იქნა სასურველი რეისი გამოაცხადეს და გვაცნობეს რომ თვითმფრინავი მშვიდობიანად დაჯდა.უკვე ფრჩხილების კვნეტაზე გადავედი როცა დავინახე...გინდათ რეაქცია აგიღწეროთ?იმედის გაცრუებისთვის მაპატიეთ მაგრამ ვერ ავღწერ.ჩემი საყვარელი ნაბიჯებით მოაბიჯებდა,ჩემი საყვარელი თვალებით ირგვლივ ყველას ათვალიერებდა და დამეძებდა,როგორც კი დამინახა სახე ჩემმა საყვარელმა ღიმილმა გაანათა და უკვე სახლში ვიყავი.ასე ყურებამდე გაღიმებულები გავაგრძელებდით ალბათ ერთმანეთის ყურებას მაგრამ მოვიფიქრე და მისკენ მთელი ძალით გავიქეცი,მანაც ჩემოდანი ძირს დააგდო და ჩემს ჩასახუტებლად ხელები წინ გამოიშვირა,თუმცა მაღლა ამიტაცა,ხელებით ბეჭეებზე დავეყრდენი და ზემოდან დავყურებდი,პირდაპირ თვალებში.ჩემს უსაყვარელ ჭაობისფერ ლამაზ თვალებში.რამდენიმე დატრიალების შემდეგ როცა გიჟივით ვიცინოდი ძირს დამსვა და მომეხვია,სწორედ მაშინ მივხვდი როგორ მაკლდა მისი მოხვევა.გაშვება არ მინდოდა,მინდოდა სულ ასე დავრჩენილიყავით,ისე რომ ყოველ წამს მისი ტუჩების გემოს შეგრძნება შემძლებოდა.თურმე ესეც საოცრად მომნატრებია.არც ლოდინი დამჭირდა,მასაც სასწრაფოდ ესაჭიროებოდა იგივე.ერთმანეთის სახის დანახვაზე სიცილი აგვიტყდა.ჩემოდანი აიღო მომეხვია და ისე წავედით გასასვლელისკენ თუმცა საქმე ნამდვილად არ გვქონდა სასაცილოდ.როგორც კი გავედით დიდი შავი ჯიპიდან მამამისი გადმოვიდა და ჩემდა საოცრად გასაკვირად გაღიმებული ჩვენსკენ წამოვიდა.ლუკამ არანაკლებ ჩემზე გაოცებულმა ჩემი მხრებიდან ხელი ჩამოიღო და მამამის მოეხვია.პირველად დავინახე ამ დროს ადამიანური გამომეტყველება მის სახეზე.ბოლოს ოდნავ მოშორდა და თავის დაკვრით მომესალმა.
-ამ დღეს არ ჩაგაშხამებთ ამიტო ორივე ჩაჯექით და მითხარით სად მიგიყვანოთ_მეგონა რაგაც მჭირდა და ეს სიტყვები მომესმა თუმცა ლუკამაც აშკარად გაიგონა.ანუ....
-არა მამა ტახით წავალთ.უბრალოდ თუ შეგიძლია ჩემოდანი სახლში წაიგე,ჩვენ კი ლიკას დაბადების დღე გვაქ ახსანიშნი,ყოველდღე ხომ არ ხდება ადამიანი 18ის_ბოლო სიტყვებზე
ღიმილით დამხედა და წინ მიბიძგა.თითონ საკმაოდ მოზრდილი ზურგჩანთა მოიგდო და ტახისკენ დავიძარით.
-არ წამოეგო,უბრალოდ უნდოდა გაეგო სად არის ჩვენი ბუნაგი_როგორც იქნა ყველაფერს მივხვდი.
გზიდან დედას დავურეკე,ყველაფერი იცოდა თუმცა კიდევ ერთხელ გავაფრთხილე რომ სახლში გვიან მივიდოდი.დიდი ძალისხმევის შედეგად დავითანხმე რომ სახლში გვიან მისვლის ნება მოეცა,ბოლოს დაპირებებით და დაპიცებით რომ ჯერ ბავშვები ვართ და სისულელეს არ ჩავიდენდით დამთანხმდა
როგორც იქნა ბუნაგშიც მივაღწიეთ.ზურგჩანთიდან უამრავი ნივთები ამოალაგა
უმეტესობა ჩემი საჩუქრები ხოლო დანარჩენი ჩვენი ბუნაგისთვის იყო განკუთვნილი.
-ახლა მინდა თვალები დახუჭო და ხელი წინ გამოსწიო_ღიმილით მითხრა და ჩემს წინ დაჯდა.მუჭში რაღაცას მალავდა...გამეღიმა მივხვდი რომ..
-ახლა რა მთავარ საჩუქარს მივიღებ?
-არაა,მთავარზე უკვე გითხარი არამგონია ჯერ მზად იყოთქო ამიტომ ეს მთავარს აშკარად ჩამორჩება,მაგრამ მაინც არაუშავს_მხიარულად გამიღიმა და კიდევ ერთხელ მთხოვა თვალების დახუჭვა.
სამაჯური იყო...თხელი უბრალო ჯაჭვი მაგრამ მარტო ეს არ იყო,ირგვლივ ჩამოკიდებული ჰქონდა სხვადასხვა პატარა ნივთები.თვალები გავახილე და დავხედე.ფერადი თვლებით იყო
მოჭედილი,ლუკამ ცოტათი აღელვებული ხმით დაიწყო
-ეს პირველი სკამია,იმის სიმბოლო სადაც მოხვედი და პირველად დამელაპარაკე,ეს ციფრები 28 დღევანდელ დღეს შენს დაბადების დღეს ნიშნავს როდესაც როგორც იქნა ამდენი ლოდინის შემდეგ ისევ შეგხვდი,ეს ყვავილებია,ზუსტად ის ყვავილები რომლებიც ჩვენს ბუნაგში დაგახვედრე როცა პირველად მოვედით,ეს მობილურია,რომელიც უსიტყვოდ იტანდა ჩვენს საუბრებს 6 თვის განმავლობაში,ეს სახლია,ჩვენი ბუნაგი რომელსაც ერთ კვირაში ნამდვილად ჩვენი დაერქმევა_ამ დროს ჩაახველა მივხვდი რომ ახლა მთავარს იტყოდა თუმცა არ იყო საჭირო ისედაც იკვლევდნენ გზას ცრემლები ჩემს სახეზე_ეს კი გულია,ჩემი გული რომელიც სამუდამოდ შენ გაჩუქე და მინდა გჯეროდეს რომ მხოლოდ შენ გეკუთვნის.
არ ვიცოდი ოდესმე ასეთი ბედნიერება თუ მეღისებოდა,თვალებში შევყურებდი და მის სიყვარულს,სითბოს ვგრძნობდი.მართლა ვგრძნობდი რომ რასაც მეუბნებოდა სიმართლე იყო და მთელი გულით ვუყვარდი.მაგრამ ბოლოს ერთი გარემოება გამახსენდა და თვალებ გაფართოებულმა შევხედე
-შენ... მე ...მჩუქნი.... სახლს ...ჩემს დაბადების დღეზე?ჩვენს ბუნაგს?
-გითხარი რომ ჩემს გულს გჩუქნი შენ კი მხოლოდ სახლი დაგამახსოვრდა?თანაც შენ არ გჩუქნი,ჩვენი იქნება_გაეცინა და კუთხეში დაჯდა.
გონს ჯერაც ვერ მოვდიოდი,ცხოვრებაში არაფერი გამიკეთებია ასეთი ბედნიერება რომ დამემსახურებინა.გვერდით მივუჯექი და ახლოს მივიწიე
-უკვე გითხარი როგორ მიყვარხარ?_ღმერთო მისი ღიმილი გულს მიჩერებდა...
-მგონი კი მაგრამ სიამოვნებით მოვისმენდი_მის პასუხზე გამეცინა და სიამოვნებით გავიმეორეთ აეროპორტში მომხდარი სცენა.
არ ვიცი რომელი საათი იყო მაგრამ დროს ვერ ვგრძნობდით,ვიჯექით და ყველაფერზე ვლაპარაკობდით რაც კი ერთმანეთის არ ყოპნაში მომხდარიყო.ბევრს ვიცინოდით და ერთმანეთს ვეხვეოდით.ვერ ვიჯერებდით რომ როგორც იქნა ისევ ერთად ვიყავით.ბოლოს სახლამდე მიმაცილა.მხოლოდ იმ იმედით შევედი სახლში რომ ვიცოდი ხვალ ჩემს დაბადების დღეს ჩვენს ბუნაგში წყნარად მხოლოდ ჩვენ ორნი ავღნიშნავდით.გამიკვირდა როცა სახლში შუქი დავინახე,დედას წესით უკვე უნდა სძინებოდა და მამა არამგონია სახლში ყოფილიყო.თუმცა ვცდებოდი,ვინმეს ხომ უნდა ჩაემწარებინა ჩემს ცხოვრებაში ასეთი საუკეთესო დღე.სახლში შესულმა მამა დავინახე და როცა ჩემსკენ შემობრუნდა მივხვდი კარგ ამბავს ნამდვილად არ გამაგებინებდა...
| |
|
|
| ana_cullen | თარიღი: ორშაბათი, 2012-07-16, 0:18 AM | შეტყობინება # 195 | |
8
Offline
| dao am tavis ceris dros sheni muza vin iyo?????
| |
|
|
