|
დამთხვეულები
|
|
| niniko14 | თარიღი: შაბათი, 2012-01-28, 0:33 AM | შეტყობინება # 541 |
 194
 Offline | Quote (NessieT) me ver vitmeen erti suli makvs, rodis sherigdebian duebi <3
Mec Sxvatashooris Magramm Ra Vqnat Ese Jobiia 
| |
|
|
| ♫_Ani_♫ | თარიღი: შაბათი, 2012-01-28, 4:57 PM | შეტყობინება # 542 |
225
Offline
| | |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| niniko14 | თარიღი: კვირა, 2012-01-29, 8:43 PM | შეტყობინება # 551 | |
194
Offline
| | |
|
|
|
| elee | თარიღი: კვირა, 2012-01-29, 9:03 PM | შეტყობინება # 553 |
131
Offline
| ☆AnasteishA☆, dghes ar dadeb?:*
| |
|
|
| ☆AnasteishA☆ | თარიღი: კვირა, 2012-01-29, 9:11 PM | შეტყობინება # 554 |
 Love is an inscrutable kind of magic
1075
Offline
| 24 ივლისი. კვირა. 22:25
ექსკურსიის გეგმა შეასრულეს, საოცარი ადგილები ხან ფეხით, ხან მიკროავტობუსით მოიარეს, სურათები გადაიღეს, ზოგმა კარგადაც მოილხინა. დუდამაც გადაიყარა გულიდან დარდი საქართველოს ერთ-ერთი ულამაზესი კუთხის თვალიერებისას. ყოველმხრით შემოჯარული მთების სილამაზით ტკბებოდა და ცდილობდა სამუდამოდ აღებეჭდა იგი ფოტოკამერის საშუალებით. 1 ღამე კოცონის გარშემო გაათიეს, ზოგს მიკროავტობუსში ეძინა, დანარჩენები ცეცხლის გარშემო ისხდნენ და ათასნაირ ამბებს ყვებოდნენ. მეორე დღესაც ისევ იგივე, ოღონდ ახალი ადგილები, ახალი აღფრთოვანება, ახალი გამოსახულებები ციფრული ფოტოაპარატის ეკრანზე.
დაღლილები დაბრუნდნენ ღამით ხახმატში. სადღაც გამქრალიყო ჯგუფელების მხიარულება და სიხალისე, რაც ექსკურსიის პირველ დღეს დუდას ასე აღიზიანებდა. ახლა უმეტესობას ეძინა და ვისაც ეღვიძა, ისინიც გაყუჩებულიყვნენ.
ადგილზე მისვლისთანავე ყველა სახლისკენ გაემართა გამოსაძინებლად. არანაკლებ გადაქანცულმა დუდამ და ლილემაც მოიკიდეს ზურგჩანთები და სანათა ბებოს სახლისკენ წავიდნენ. ეზოში ხათუთა დახვდათ, დიდი საქმიანი ქალივით რეცხავდა ცოცხს წყაროზე.
_საღამო მშვიდობისა, ხათუთა! როგორა ხარ?–მიესალმა ლილე.
_საღამო მშვიდობისა!–უხალისოდ უპასუხა გოგონამ.
_მოხდა რამე?–გაუკვირდა დუდას მისი ასეთი განწყობა, რადგან ხათუთა ყოველთვის ხალისიანი და ჰიპერაქტიური იყო.
_შენ არ გელაპარაკები.–ტუჩი გამობუშტა გოგონამ.
_რაა?–ლილემ და დუდამ პირები დააღეს.
_რატომ?
_ბუთამ მითხრა, რომ ცუდი გოგო ხარ და შენთან არ უნდა ვიმეგობრო.
_რაო?–აღშფოთდა დუდა, აი, ამას კი აღარ შეარჩენდა იმ თავგასულ არამზადას!–და სადაა ახლა ეგ შენი ბუთა?
_მშენებლობაზე.–ცივად უპასუხა ხათუთამ და სახლში შევიდა. დუდამ გადაწყვიტა, რომ გოგონა არაფერ შუაში იყო და არ ღირდა მასზე ჯავრის ყრა, არადა რა კარგი იქნებოდა ამდენ ხანს დაგროვილი ბოღმის ამონთხევა... მაგრამ მხოლოდ ლილეს გადახედა მზერით, რომელიც ნიშნავდა "ერთი ამას უყურე!" და თვითონაც შიგნით შევიდა.
ჩანთები საძინებელში აიტანეს და დუდა საწოლზე გაიშხლართა პირქვე. თავი რომ ასწია, დაინახა– ლილე დაფიქრებული იდგა ფანჯარასთან.
_რაზე ფიქრობ? რაო შენმა ფარულმა თაყვანისმცემელმა?-დაღლილი ხმა ჰქონდა დუდას.
_დუდა... ცუდადაა საქმე...-ჩავარდნილი ხმით თქვა ლილემ და წამოდგა.
_რა მოხდა?-ფეხზე წამოხტა დუდაც.
_ტესტი მჭირდება.
_რაა? რა ტესტი? არდადეგებია...
_ორსულობის ტესტი!
_რისი?-გაოგნდა დუდა, ყურებს არ უჯერებდა.-გადაგიცდა?
_ჰო, თან 1 კვირით.
_აქ სად უნდა ვიშოვოთ ტესტი?
_აფთიაქი არ იქნება სადმე ახლოს?
_ალბათ იქნება. ვაიმე.
_რა?
_მამიდა გავხდები!
_მე- დედა...? არა, არა, მოიცა, იქნებ ცრუ განგაშია?!
_კარგი, ხვალამდე მოვიცადოთ. რატომ აქამდე არ მითხარი? წამოსვლამდე შევამოწმებდით ტესტით.
_არც მიფიქრია მაგაზე, შოკში ვიყავი.
_ღრმად ისუნთქე, ხვალამდე როგორმე უნდა გაძლო.-უთხრა მეგობარს, რომელიც კვლავ გამოღებული ფანჯრისკენ შებრუნდა ჩაფიქრებული და რამდენიმე წამში წამოიძახა:
_ვა, ეს ნახე!
–რა არი?–მეგობარს მიუახლოვდა დუდა.
_შენი ახალი თაყვანისმცემელი!–გაეცინა ლილეს. დუდამ ფანჯრიდან გაიხედა და ჭიშკარს მომდგარი მინდია დაინახა მინდვრის ყვავილების მოზრდილი თაიგულით ხელში. ბიჭმაც შეამჩნია, ხელი დაუქნია და ჩამოო ანიშნა. გოგონამ სტუმარს თავი დაუქნია, ლილეს დაჟინებულ მზერა მხრების აჩეჩვით უპასუხა და ოთახიდან გავიდა.
_გავიგე, რომ დაბრუნდით და შემოგიარე.–უთხრა ბიჭმა, როცა დუდამ ჭიშკარი გააღო და შემოიპატიჟა.– ეს შენ...-თაიგული გაუწოდა მინდიამ.
_მადლობა, ძალიან ლამაზია. და შენც ძალიან კარგი ხარ, რომ შემომიარე. აქ ყველა ჩემი ნერვების მოშლას ცდილობს, მარტო შენ მოქმედებ დადებითად.
_ვინ გაბრაზებს? აქაურები ვერ გაბედავდნენ ბუთას სტუმრობის უპატივცემულობას. აქ ყველა პატივს სცემს ბუთას.
_ჰოო? მაშინ ერთ პატარა საიდუმლოს გეტყვი შენც და სხვებსაც, ვინც ასე ეთაყვანება დიად ბუთას: ეგ თქვენი თანასოფლელი ერთი ვიგინდარა და არამზადა პიროვნებაა და არაფრით იმსახურებს სხვების პატივისცემას.
_ჰოო, ახლა კი გასაგებია ვინც გაგაბრაზა!–გაეცინა მინდიას.
_არ გვინდა ამაზე. ჩამოჯდები ცოტა ხანს?–გაუღიმა დუდამ სტუმარს და იქვე ხის მორზე ანიშნა. საკმაოდ ახლო–ახლოს დასხდნენ.
_როდის მიდიხართ?–ჰკითხა ბიჭმა.
_ორ დღეში.
_ცუდია.
_ჰო, უცებ გავიდა დრო. იმედია წასვლამდე ცხენზე დაჯდომას მოვასწრებ. ძალიან მინდა.
_არასდროს მჯდარხარ?
_არა. იპოდრომზე არ მინდოდა მისვლა, ბუნებაში მინდა ცხენით ქროლვა და ეს სწორედ შესაფერისი ადგილია.
_ჰოდა ძალიან კარგი. თან მაგაზე ადვილი რაა. თუ გინდა ახლავე შეგსვამ.
_არა, ახლავე არა, დაღლილი ვარ და თან უკვე ბნელა.
_მაშინ ხვალ?
_კარგი. ხვალ იყოს.
_სოფლის ბიჭებს ვეტყვი და თუ გინდა დოღსაც მოაწყობენ სტუმრების საპატივცემულოდ.
_ძალიან მაგარი იქნება! დოღზე ნამყოფი არ ვარ.–აღფრთოვანებული გამომეტყველება დაედო გოგოს და სიჩუმე ჩამოწვა, რადგან მინდია ხმას ვერ იღებდა, მისი სილამაზით დადუმებული.
_ძალიან ლამაზი ხარ...–აღმოხდა მას. სანამ დუდა პასუხის გაცემას მოასწრებდა დაინახა, რომ ღამის სიბნელეში ვიღაცის ლანდი მიიჭირა მათთან, მინდიას საყელოში წაავლო ხელი, ფეხზე წამოაგდო და ჭიშკრისკენ ჰკრა ხელი.
_რა გეტაკა, ბუთა?–გაკვირვებული ხმა ჰქონდა მინდიას.
_წადი აქედან!-მკერდში უბიძგა ლანდმა.
_რაა? რა შენი საქმეა?-აღშფოთდა დუდა.
_ჩემი სახლია და მე ვწყვეტ ვინ იქნება ჩემ ტერიტორიაზე და ვინ არა!-აუხსნა დუდას არცთუ ისე მშვიდად და შემდეგ მინდიას მიუბრუნდა.-შენ მიბრძანდი!-კიდევ ერთხელ უბიძგა ბიჭს.
_ვერ ხარ?-დუჩეს შეჩერებას შეეცადა დუდა, მაგრამ მან მის ჯინაზე, კიდევ ერთხელ ჰკრა მკერდში ხელი მინდიას, რომელიც გაკვირვებული უყურებდა თვალებში თავის მეგობარს. შემდეგ გამგმირავი მზერა სტყორცნა და დუდასთვის აღარც შეუხედია ისე შებრუნდა და წავიდა.
_მოიცა!-მიაძახა დუდამ.-მეც მოვდივარ. სახლის პატრონის ძალაუფლება მხოლოდ მის სახლზე ვრცელდება. მე მისი აზრი ფეხებზე მკიდია!-ზიზღით მიახალა დუჩეს გოგონამ და მინდიასკენ დაიძრა, მაგრამ ეს უკანასკნელი უცებ მობრუნდა და უთხრა:
_არა, დარჩი. ბუთა ჩემი მეგობარია.–და გაოგნებულ–აღშფოთებულ–შეურაცხყოფილი დუდას გაეცალა. გონს რომ მოეგო სახლისკენ მიმავალ დუჩეს გამოენთო:
_ეი, შენ!–ბიჭი მოტრიალდა.–რომ არ გჭირდები გასაგებია და ეგ არც მანაღვლებს, მაგრამ რატომ ცდილობ ჩემი ცხოვრების დანგრევას? არ შეგიძლია უბრალოდ შემეშვა?! რატომ ამხედრებ ჩემს წინააღმდეგ ყველას? საიდან ამხელა სიძულვილი?
_უარესსაც იმსახურებ!–უტიფრად მიუგო დუჩემ და გაშლილი ხელიც მიიღო მარცხენა ლოყაზე. მოულოდნელობისა და დარტყმის ძალისგან დუჩეს თავი მარჯვნივ გადაეხარა. ნელა ასწია თავი და სულ რომ ვერასდროს წარმოიდგენდა ისეთი რამ მოხდა– დუჩემ ხელი გაარტყა! ლოყის წვისა და შეურაცხყოფისგან დუდა მზად იყო იქვე მიეხრჩო ბიჭი, მაგრამ სანამ საპასუხოდ რაიმეს მოიფიქრებდა, მანამდე სხეულზე ძლიერი მკლავების შემოსალტვა, ბაგეზე კი ცხელი, რბილი ტუჩების გახელებული კოცნა იგრძნო. დუდამ ხელი ჰკრა ბიჭს:
_არამზადა! ვერ გიტან! მეზიზღები!–და ახლა თვითონ დააკვდა ტუჩებზე.
_შენი დანახვაც არ მინდა! მალე წაეთრიე აქედან!–ვალში არ დარჩა ბიჭიც და მათი ტუჩები კვლავ შეერთდა. დუდამ იგრძნო როგორ დაქაჩა თმა ბიჭმა კეფაზე, დუდამ ოდნავ წამოიყვირა და თავი უკან გადაწია. დუჩე თვალებში უყურებდა მის მკლავზე გადაწოლილ, თავგადაწეულ გოგოს, რომელიც მღელვარებისგან თრთოდა და მწველ კოცნას ელოდა... თვალებში ვნება იკითხებოდა და თვითონაც იმავე სურვილს გრძნობდა, მაგრამ სრულიად მოულოდნელად დუდამ მკლავების მარწუხების შეხსნა იგრძნო და ბიჭის დამცინავი ხმა გაიგონა:
_არაა, ისევ ისეთივეა.–გოგონას გაოცებული სახის დანახვაზე ბიჭმა გაიცინა და დაამატა.–კოცნაზე ვამბობ. ყოველი შემთხვევისთვის გავსინჯე, ხომ არ გააუმჯობესა–მეთქი.–და ირონიული ქირქილით შევიდა სახლში.
| |
|
|
|
ver movitmeen 
[color=red][font=Geneva] ეეე:(
aba amdeni tyuila xo ar vibazre 
tu ici dade