საშინელ ხასიათზე მივაობტებ სკოლის გზაზე. კლასში შესვლისას ანანო და სოფო შემეფეთნენ. დამიწყეს დაკითხვა : ''როგორ ხარ?'' ''როგორ ხარ გოგო გონზე ლუკა რომ აღარ გყავს?'' ჩემი პასუხი იყო : ''ისევ მყავს... არ წასულა, უბრალოდ გაქრა... იცით სადაა? აი, აქ!'' ამ დროს გულზე მივიდებდი ხელს. როცა ვიკითხე, ნინი სადაა–თქო, მაჩვენეს და შევკრთი... ის სიხარულით სავსე თვალებით მიყურებდა, სწორედ ისე, როგორც გიორგი.
– რა მოხდა ნინი, რატომ ხარ ასეთ კარგ ხასიათზე?
– რას ვერ ხვდები! – ბოროტი ხმა ეკალივით მერჭობოდა ყურში, გულში... – რას ვერ ხვდები! – ჯიუტად იმეორებდა და ბოროტი დედაკაცივით იღრიჭებოდა... – შენ ლუკა მოგიკვდა! – ბოლო ხმოვანზე სიცილი ატეხა და ისევ დაიღრიჭა, როცა დაინახა ჩემს თვალებში სიმწრის, ტკივილის, იმედგაცრუების ცრემლები...ამ სიტყვებს ისრის მნიშვნელობა მიენიჭა. ჩამერჭო და სამუდამოდ იქ დარჩა. უკვე რამდენი ხანი გავიდა და თავის ადგილასაა ეს წიწაკასავით მწარე ისარი...
ხო... უკვე დიდი ხანი გავიდა და მიხაროდა, რომ სოფო და ანანო ცდილობნენ ჩემს გამხნევებას და ისიც მიხაროდა, რომ ლუკა ჩემთან ერთად იყო. არ მჭირდებოდა მისი ძებნა, მე მას ვპოულობდი ჩემს ფიქრებში, წარსულში... ვგრძნობდი, როგორ მიყურებდა ზევიდან, თვალს არ მაშორებდა, მითვალთვალებდასავით, მაგრამ მითვალთვალებდა იმიტომ, რომ არაფერი მომსვლოდა და ვყოფილიყავი ისევ ისეთი, როგორიც ვიყავი მასთან ერთად. ეს ხომ შეუძლებელა, რადგან ფიზიკურად აღარ არსებობს. ოხ, რა სამწუხაროა! ოხ, რა საშინელ დროს დავიბადე და ბედის გარეშე მოვევლინე სინათლეს...
მე მხოლოდ ლუკა მყავდა, ლუკას მოხლოდ მე ვყავდი... იცით რომ ახლა მარტო ვარ? ზოგი ამას ''თავისუფლებას'' ეძახის... ნინიც კი გამიფრინდა ცხოვრებიდან. და აი დღეს... დაუპატიჟებელი სტუმარი მიკაკუნებს გულის კარზე....

ძაან პატარა თავია და თან უშინაარსო და კიდევ ერთი ბოდიში ჩემგან....

სწორედ ასე, ინტერესით დააკაკუნა მან უნივერსიტეტში ოთახის კარზე, როცა დააგვიანა.
– ისა...შეიძლება? – შეწუხებული ხმით თქვა.
მაშინვე მისკენ გავიხედე. ოხ, ეს რა არსება იყო! რა ტლანქი და რწევითი მოძრაობით ამოჩოჩდა კიბეზე, იმის შემდეგ რაც ლექტორისგან დადებითი პასუხი მიიღო. საშინელი, დასერილი ხელები ჰქონდა, მაგრამ თვალებში რომ შევხედე, სუფთა სული დავინახე. სანამ არ დაჯდა, თვალი არ მომაშორა და მხოლოდ იმის შემდეგ, რაც თავისი ადგილი დაიჭირა, საუბარი განაგრძო ლექტორმა. შეიძლება მაშინაც მეჭედებოდნენ დათოს მწვანე თვალები, მაგრამ მე ვერ ვხედავდი. ეს უნივერსიტეტში პირველი დღეა. ჩემს გვერდზე, საბედნიეროდ, ანანო იჯდა. შეამჩნია დათოს თვალები რომ მიყურებნენ და იმწამვე მითხრა :
– მგონი ევასე იცი??
– მერე რა...შეხედე, რა ტლანქი ტიპია! სულაც არ გავს... – აქ ცრემლები მომადგა, თვალები გამიშტერდა და ხმასთან ერთად სუნთქვაც გამიწყდა, ენა ჩამივარდა...
– ლუკას! – ანანომ დაამთავრა ჩემი სათქმელი. – ვიცი, ხათ, რა ვუყო. იმ იდიოტს მოსთხოვე პასუხი!
– პირველი–ნუ მეძახი ''ხათ'', მქვია ხათუნა და დამიძახე ''ხათუნა'', გთხოვ. მეორე : ის იდიოტი ახლა ციხეში ლპება და კიდევ 13 წელი იქნება. კიდევ მეტის ღირსია!....
– კაი, გოგო, მეტი რა გინდა! მთელი სიცოცხლე ხომ არ ჩასვამდნენ ?!
– უნდა ჩაესვათ... – საკმაოდ დიდი წყენა გაისმა ჩემს ხმაში.
– ოო...კაი რა!
– ოო...კაი რა!–შენთვითონ! იცი, ანანო? სიცოცხლე წამართვა და სუნთქვა გაიტაცა, მერცხალი მომიკლა... იცი რომ ეს სიცოცხლე და ჰაერი ლუკა იყო ჩემთვის? იცი რომ ლუკას მოჰქონდა გაზაფხული, ისე, როგორც მერცხალია...– ამ დროს გვერდზე გავიხედე და დავინახე დათო, რომელიც კალამს იღებდა და მოწყელი თვალებით შემყურებდა.
– მე დათო მქვია... – ხელი გამომიწოდა.
– ხათუნა – სხვა რა გზა მქონდა, მეც გავუწოდე.
– ძაან სასიამოვნოა – მივხვდი,რომ ამას მოვალეობის მიზნით არ ამბობდა და სრული სიმართლე გაისმა მის ხმაში.
– ხო...ჩემთვისაც. – მე კი ნამდვილად მოვალეობის მიზნით ვთქვი. მოვიწყინე, რაც ლუკა გამახსენდა.
– შეყვარებული მოგიკვდა?
გაოცებით შევხედე :
– არ მინდა ამაზე ლაპარაკი.
– სწორად მივხვდი ანუ?
– ხო, სწორად მიხვდი. ახლა ჩუ, თორე გაგვაგდებენ. – ცოტა მხიარულება დავამატე სიტყვებს და გავუღიმე. დათო თავის ადგილს დაუბრუნდა.
– ხოო.... მართლა დაევასე! – ანანომ მითხრა და თან დათოს შეჰყურებდა.
– ხომ გითხარი ტლანქია–თქო. ხელი რომ მოვკიდე, ისე გამეხახუნა, თითქოს ''გაფხრეწილ'' რკინას შევეხე. არ მაინტერესებს მე დათო!
– რა გინდა...კაი ბიჭი ჩანს.
– ეს ბოლო სიტყვა ცუდად შეარჩიე. ''ჩანს'' არ უხდება....შეხედავ და ვიღაც საცოდავს დაინახავ.... – მინდოდა მეთქვა, მაგრამ თვალები კი უბრწყინავს–მეთქი, მაგრამ გადავიფიქრე. რა იცი, მაინც ანანოა!
– გეყოფა ასეთი....მმ... – ჩაფიქრდა...სიტყვას ეძებდა ანანო. – სისასტიკე! – ბოლოს შვებით თქვა თითქოს.
ამის შემდეგ ყოველ დღე ვხედავდი დათოს და ნელ–ნელა ვგრძნობდი, როგორ შემოდიოდა ჩემს გულში. საოცრად წარმოუდგენელი იყო...
– ლუკა, შემოვუშვა? – საფლავთან ვიყავი ჩაკუზული და ქვას ხელს ვუსვამდი. – გეხვეწები მიპასუხე რა.. – რამდენიმე წუთი გადიოდა და ვამბობდი – ჰაა....ნუ მალოდინებ, მეჩქარება. უკვე პირველი საათი ხდება და ორის ნახევარზე მეწყება ლექცია. აბა კარგად იყავი, თავს მოუარე მანდ. ალბათ მშობლებთან ხარ ხო? ჩემებიც მოინახულე რაა. მოიკითხე და აკოცე... პასუხს ველი, ხომ იცი? – ცაში ავიხედე, გავიღიმე და ხელი დავუქნიე. წამოვედი. მალე მოვედი ჯავახიშვილის უნივერსიტეტამდე და შევაბოტე ოთახში. ლექტორი ჯერ არ მოსულიყო და ანანოსთან მივვარდი.
– სად ხარ ამდენ ხანს? იცი რამდენი ხანია გელოდები? დათომ გიკითხა...
– ლუკას საფლავზე ვიყავი, დაველაპარაკე და სადაა დათო?
– აგე, მაღლა. დაბრმავდი? – ცოტა სიცილი შეჰმატა კილოს.
– აა, ხო, დავინახე.
– მერე მიდი და ნახე, რას დამდგარხარ...!! – ახლა შენიშვნა შეურია ხმას. მაღლა ავედი, დათოსთან. ოხ, ნეტავ მაღლა ავდიოდე..ოღონდ ლუკასთან.....