გასული ხუთი დღე ფენიქსში გავატარე,სახლში სადაც დედასთან ერთად ვცხოვრობდი,ფორქსში გადასვლამდე.ძალიან ბევრი ვიტირე,სურათებს უყურებდი სადაც რენე იღიმებოდა და სიცოცხლით ხარობდა.ძალიან გავოცდი როდესაც მამას ძველი სურათები ვნახე,დედა სულ მეუბნებოდა რომ არ ინახავდა მის სურათებს ,მაგრამ აი მთელი ყუთი ვნახე.პოტოზე ჩემი მშობლები ახალგაზრდები იყვნენ,რაც ყველაზე მთავარია ერთად.გამეღიმა კიდეც როდესაც ერთ სურათზე ,დედა ჩარლის ლოყაზე კოცნიდა.იქ ისინი ისეთი ბედნიერები არიან.მათ უყვარდათ ერთმანეთი,უყვარდათ სიცოცხლე…და ეხლა???
ეხლა ისინი აღარ არიან!!ისინი წავიდნენ………….
ფორქსში საღამოს ჩავედი.როგორც ლორანი შემპირდა,აეროპორტში შემხვდა..სიმართლე ვთქვა ვალიან მიკვირს,როგორ გამოუვიდათ,აქამდე დაემალათ ჩემი არსებობა ედუარდისათვის..
-ბელა!_გადამეხვია ლო…
-ძალიან მენატრებოდი!!
-ვიცი,მალე დანარჩენებსაც შეხვდები.
-მეშინია.გულწრფელად წარმოვთქვი,,
-ნურაფლის ნუ გეშინია,ელისმა თქვა რომ ჩვენ გავიმარჯვებთ,უბრალოდ ცოტათი უნდა მოვინდომოთ _დამამშვიდა ლორანმა..
-არა-გავაწყვეტინე სიტყვა_მე მაგის არ მეშინია………..
-შენ მათი გეშინია,კალენების? _გაუკვირდა მას
-დიახ._როგორ მიმიღებენ ისინი?მე ხომ მათთვის უკვე მკვდარი ვარ..
-მიგიღებენ_ელისს უკვე უყვარხარ და ვფიქრობ რომ ის მიხვდა ვინ ხარ სინამდვილეში..
-კი მაგრამ როგორ?მას ხომ არ შეუძლია ჩემი დანახვა_ძალიან გამიკვირდა..
-არ შეუძლია_დადასტურა ლორანმა_მაგრამ ის ძალიან ჭკვიანია.ის ერთადერთია ვინც ასე ძლიერად გგრძნობს.როდესაც ვცდილობდი დამემალა ,თუ ვინ ხარ სინამდვილეში,მისი თვალები სიხარულისაგან მზესავით განათდა,მაგრამ მალევე შეიცვალა სახე,ედუარდი კი გაურკვევლობაშია,მგონი მან ძმისაგან დამალა მისი ფიქრები.
-მან იცის.გამეღიმა მე..
-საიდან მოიტანე?
-დამიჯერე მან იცის ვინ ვარ,ლოყაზე ცრემლი ჩამომივარდა.მან იცის და მაინც მელოდება.მე სულელს კი მეშინოდა რომ ის არ მიმიღებდა.
-შენ იცი ,ემეტიც როგორ ელოდება შენთან შეხვედრას?_უცებ თქვა ლორანმა
-უკვე მალე_წარმოვთქვი გახარებულმა.
-დიახ ,ორი დღე, დარჩა უნდა მოემზადო,ჩვენ მთელი ეს კვირა ვარჯიშიბდით,შენ?შენ რას აკეთებდი?ბელს შენც უნდა მოემზადო.
-კარგი,კარგი ლორან შენი დაბრუნების დროა თორემ რამეს იეჭვებენ.ორი დღის შემდეგ შევხვდებით,ბრძოლის ველზე.მე რაღაც დაუმთავრებელი საქმე მაქვს.
-ლორანმა მკაცრად გამომხედა.
-დიახ ვივარჯიშებ,გპირდები.
-კარგი წავედი,კიდევ შევხვდებით._დამემშვიდობა და სიბნელეში გაუცჩინარდა.
მე მამას სახლისაკენ გავემართე,ღმერთო ჩემო როგორ იშვიათად ვეძახდი მამას,ყოველთვის ჩარლი,ჩარლი.რატომ ვარ ასეთი სულელი?
სახლში სრული სიჩუმე იყო,”არავინ არ არის” გამირბინა თავში აზრმა და ცრემლები წამომცვივდა.მე ვეღარასოდეს ვნახავდი დედას და მამას,მარტო ვარ.მართალი ლორანი ,ვიკი და ნიკი მყავს ,მაგრამ ისინი მშობლები არ არიან,უბრალოდ მეგობრები.ძალიან კარგები მაგრამ მეგობრები..
სასტუმრო ოთახი გავიარე ,ტირილი არ შემიწყვეტია.ჩარლის ოტახში შევიხედე,იქ როგორც ყოველთვის არეულობა იყო,მამა ძალიან იშვიათად ალაგებდა ოთახს.გამეღიმა და მის საწოლზე ჩამოვჯექი.ღრმად ამოვისუნთქე,თავში მოგონებები მიტრიალებდა.გამახსენდა ,როდესაც ხუთი წლის ვიყავი,როგორ წამიყვანა სათევზაოდ.ბევრს ვიცინოდით და ვმხიარულობდით.საღამოს კი დიდ თევზს შევექცეოდით რომელიც მე დავიჩირე.კიდევ ერთხელ ამოვისუნთქე ,რაღაც სასიამუვნო სურნელი ვიგრძენი .ჩემი ოთახისაკენ გავემართე რადგან ,ეს სურნელი ზუსატად იქიდან მოდიოდა.შესვლისას საწოლზე დედას ნივთები დავინახე,ეტყობოდა აქ ცხოვრობდა სანამ მეძებდნენ.მაგიდაზე მისი სუნამოები იყო,როგორც ყოვლთვის რენე თავდაუხურავს ტოვებდა და ამის გაკეთება მე მიწევდა.
ოთახში მიმოვიხედე ,ფანჯარასთან საჩუქრები შევამჩნიე.საჩუქრები რომლების კალენებმა მაჩუქეს,რომლებიც მეგონა რომ ედუარდმა თან წაიღო წასვლისას.
უამრავი მოგონება ამომიტვტივდა თავში,სურათები კი ერთი მეორეს ცვლიდა,..

მოგონებები.....

-იქ სადაც ჩვენ მივდივართ ადამიანების ადგილი არაა
-ჩემი ადგილი შენს გვერდითაა!
-ბელა მე შენი შესაფერი არ ვარ…..
-სისულელეა!-მეტს ველოდი,მაგრამ ჩემი ხმა არასწორად ისმოდა,უფრო ვედრებით.-შენნ ყველაზე კარგი რამ ხარ,რაც კი გამაჩნია ცხოვრებაში
-ჩენი სამყარო შენ არ შეგეფერება.
-ინციდენტი ჯასპერთან- სისულელეა,ნამდვილი სისულელე!
-კი,მართალია,
-შენ შემპირდი !!გახსოვს,ფენიქსში შემპირდი რომ არ მიმატოვებდი……
-სანამ ეს შენთვის უსაფრთხო იქნებოდა,
-არა!ეს ჩემი სულისგამოა არა?მართალია?-ხმაში ძველებურად ვედრება ისმოდა,-კარლაილმა ამიხსნა,და ჩემტთვის სულერთია.დიახ წარმოიდგინე, სულერთია!ჩემი სული შენ გეკუთვნის ისევე როგორც-ჩემი გული და ცხოვრება!!!
შევისუნტქე ცოტაოდენი ჰაერი,ედვარდი მთელი ეს დრო უაზროდ დაჰყურებდა მიწას.ტუჩებს მალავდა,სულ ოდნავ შესამჩნევი ღიმილით.როდესაც მან შემომხედა,მის თვალებში ოქროსფერის ნაცვლად ცივი ზამთრისმაგვარი გამოხედვა გაჩნდა.
-ბელა,მე არ მინდა,რომ შენ ჩემთან ერტად წამოხვიდე- შეფერხებით სწორად წარმოტქვა მანდა შემომხედა გაყინული მზერით.
რამოდენიმეჯერ საკუთარ თავს გავუმეორე მისი სიტყვები და უფრო და უფრო ვწვდებოდი მის აზრს.
-შენ…..არ გინდა……..მე…..ვიცოდე?????????? –დავაზუსტე მე.ღმერტო , რა უაზრო შეკითხვაა!!
-დიახ….
მე გაურკვევლად ვუყურებდი ედვარდს,ის კი ჩრდილიდან შეცბუნებული მიცქერდა მისი თვალები გამჭირვალე იყო როგორც ტოპაზი.მათ ყინულოვან სიღრმეში მე ვერ დავინახე უარყოფა იმისა რაც თვითონ თქვა.
-ეს უკვე ყველაფერს ცვლის- საოცარია, ჩემი ხმა მშვიდად ისმოდა……კალენმა გაუბედავად შეხედა ხეებს.ალბათ ჩემი მუხლები შიშისაგან კანკალებდნენ იმიტომ,რომ ხეებმა მოულოდნელად დაიწყეს რხევა.ვენებში სისხლმა ხმამაღლა დაიწყო მოძრაობა.ედვარდის ხმა კი ყოველ წამს უფრო და უფრო ხმადაბლა ჟღერდა.
-მშვიდობით ბელა!!! – მშვიდად,თითქოს არაფერი მომხდარა ისე ჩაილაპარაკა კალენმა…..
-მოიცადე !-დავიძახე მე და ჩემს ძალაწართმეულ ფეხებს მოძრაობა ვუბრძანე,მისკენ გავიწიე…..
მომეჩვენა ედვარდს უნდოდა რომ გადამხვეოდა,მაგრამ ცივი თითებით თავი შეიკავა.თავიდან აიცილა ჩემი ხელები და წამის მეასედში შეეხო ჩემს შუბლს…
-თავს გაუფრთხილდი !!


-პატარა,ჩემი ნუ გეშინია,-უფრო მომიახლოვდა.
-რა გინდა?-წავიბურტყუნე
-არ იტირო!!! მინდა დაგეხმარო…
-როგორ?????
-შენ იცი რომ ვიქტორია მოგკლავს?-მკითხა და თან თმები გამისწორა რომლებიც ტვალებში მედებოდნენ.
-ტუნდაც! – ცემტვის სულერტია! არაფრისთვის მიღირს ცხოვრება!-ჩემთვის მტკივნეული იყო ამის ლაპარაკი,გული ტკივილისაგან მეწვოდა..
-შენ იტანჯები! დააბოლოვა ვამპირმა.-შენ გტკივა,ის წავიდა ,დაგტოვა მარტო გატეხილი გულით.დაგტოვა აქ რომ გეტანჯა.
-შეწყვიტე! შეჩერდი!-დავუყვირე და ცრემლებმა თავიდან დაიწყეს ცვენა.მისი სიტყვები ისევეა როგორც დანა,რომელიც გულში გამიყარეს და იქ დარჩა სამუდამოდ…

გამოვედი ჩემი მოგონებებიდან,.ყველაფერი გამახსენდა ჩემი პირველი კოცნის ჩათვლით.მაშინ მხოლოდ იმაზე ვფიქრობდი თუ როგორ ვცხოვრობდი მის გარეშე და ეხლა??
ეხა მე მას ისევ ვნახავ ,და რა იქნება მომავალში ამას მხოლოდ ორი დღის შემდეგ გავიგებ....
მხოლოდ ორი დღე და ჩემი ცხოვრება ისევ შეიცვლება.......