4 დეკემბერი 2010 წელი.
ძვირფასო დღიურო!
რა კარგია, რომ შენ მყავხარ. მხოლოდ შენ შემიძლია მოგიყვე, იმის შესახებ, რაც აქ ხდება.
დღეს საშინელი სიახლე შევიტყვე. გახსოვს ის ტყუპისცალი - ძმები, რომლებსაც გუშინ საღამოს ნარკოტიკები მივყიდე?
დღეს წავიკითხე გაზეთში, სტატია. თურმე, ერთ-ერთმა ამ ბიჭებიდან ზომაზე მეტი მიიღო და ჰალუცინაციებისგან გაგიჟდა. მეორე კი, ზოდის მიღების შემდეგ ბოდავდა, და ფანჯრიდან გადავარდა. მხოლოდ ღმერთმა იცის რა ნახა.
ის გოგო კი აღარ მოდის.
შეგიძლია, წარმოიდგინო ჩემი მდგომარეობა, როდესაც ეს გავიგე? სამუშაოდან გამათავისფულეს, იმიტომ რომ ვტიროდი და ვერ ვმშვიდდებოდი. გული ამერია, ყელში საშინელი, მწარე გემო მქონდა, ფიქრიც კი, ამ საწამლავის ადამინებზე მიყიდვაზე აუტანელი იყო.
ისევ გული ამერია და უნიტაზისკენ დავიხარე.
-ხმ... - წაიბურდღუნა თავთან ნაცნობმა ხმამ.
-ლუ..- ისევ უნიტაზისკენ დავიხარე.
მინდოდა მომეყოლა დაქალისთვის იმაზე, რაც მოხდა, იმაზე რომ არ მინდოდა მიმეყიდა ეს საწამლავი ბავშვებისთვის, მე ვიყავი მათ სიკვდილში დამნაშავე.
ლუიზა კედელს მიეყრდნო და გაიღიმა:
- რა? ვინმესგან დაორსულდი თუ მოიწამლე?
ჩემი შეშფოთებული სახე, რომ დაინახა ხელი ჩაიქნია:
-კარგი, ვიცი ყველაფერი. შენი გამყიდველები მეჭორავენ დღეს, თუ რატომ ხარ შენს ფაიფურის მეგობართან ჩახუტებული...
თავი დავუქნიე და ისევ დავიხარე. ლუიზა ამ დროს მშვიდად საუბრობდა:
- აი, შენ მიაგჩნია თორმეტი წლის ბავშვები, უმწეო ანგელოზებად. იცი თუ არა, რომ ამ ანგელოზებმა თორმეტი წლისას უკვე იციან რა უნდათ?! იციან რაც მოაქვს ნარკოტიკებს, სკოლაში ყოველდღე ამით უტენიან ტვინს... - ლუმ სიგარეტი ამოიღო და გააბოლა...
- მაგრამ ისინი ისეთი პატარები არიან... - დავიჩურჩულე.
- პატარები?! - უცებ აღშფოთდა ლუიზა. - პატარა - შენ იყავი, როცა ამ სიბილწის ბუდეში მოგიყვანეს. და შენ უკვე იცოდი რა ხდებოდა ამ ცხოვრებაში და რატომ. მახსოვს, როგორი დამცირებული მზერით მიდიოდი ადამიანებთან და როგორ სთავაზობდი წამალს... სულ მემახსოვრები შენ და შენი მზერა!
ლუ მართალი იყო. მაგრამ მე მაინც ვერ შევძლებ ამოვშალო ეს ბავშვები, ჩემი ცოდვების წიგნიდან. როგორც არ უნდა იყოს, გონებაში მუდამ ამომიტივტივდება პატარა გოგონას გამოსახულება, რომელიც ყიდულობდა ჩემთან თავის პირველ დოზას. - ორი ცალი ვარდისფერი ექსტაზის აბს...
5 დეკემბერი 2010 წელი
გამარჯობა, დღიურო!
დღეს ისევ ვყიდდი. ბავშვები, დიდება უფალს, არ გამოჩენილან.
დღეს უცებ მივხვდი, რომ შობა გვიახლოვდებოდა. ვიცოდი, რომ შობას წამალზე მოთხოვნა იზრდებოდა. ამ დღესასწაულზე ნარკომანები,ზომაზე მეტს ყიდულობდნენ - დღესასწაულია, მაინც... ის ვინც ყველაზე ჩქარა გაყიდდა ყველაფერს ბოსს სავაჭრო ცენტრში მიყავდა. ეს ჩვენთვის სტიმულივით იყო.
ძალიან მინდოდა მომეგო, ადრე არ მყავდა ისეთი მოწინააღმდეგე როგორიც სინდი.
6 დეკემბერი 2010 წელი.
ძვირფასო დღიურო!
დღეს კლუბში ვიღაცას შევხვდი.
ბართან ვიდექი. საღამო ახლაღა იწყებოდა, და მე უკვე ხუთი აბი შიდსი გავყიდე. ქერათმიანი ბიჭი მომიახლოვდა. მოველოდი მისგან გამეგო : „სამი აბი ეკსტაზის“ მაგვარი რამე, მაგრამ მან გამაკვირვა. წარმოგიდგენია, საცეკვაოდ დამპატიჟა! პირველად ჩემს ცხოვრებაში საცეკვაოდ დამპატიჟეს!
ეს დაუვიწყარი იყო. ყველაფერი დავიკიდე, ბოსი, ნარკოტიკები...ხელი მოვკიდე და საცეკვაო დარბაზისკენ გვემართე.
ძალიან უცნაური იყო - აღმოჩნდე საცეკვაო დარბაზში და არ ჩაუარო გვერდით. წარმოვიდგინე თითქოსდა ჩვეულებრივი სკოლის მოსწავლე ვიყავი, რომელმაც დაგაწყვიტა საღამო თავის შეყვარებულთან ერთად გაეტარებინა. თითქოს დილით იმის მაგივრად, რომ ნარკოტიკები გამეყიდა, სკოლაში ვიყავი, თითქოს სახლში დედა მელოდებოდა.
მისი მოძრაობები იდეალური იყო. გამახსენდა ვამპირები, რომლებთანაც უამრავი წელიწადი ვცოხვრობდი, გამახსენდა მათი მიმზიდველობა და სილამაზე და მივხვდი, რომ არავითარ შემთხვევაში არ გავცვლიდი ვამპირულ ბიჭს ამაზე.
მაგრამ სიმღერა დამთავრდა. მან შემომთავაზა, ისევ გვეცეკვა, მაგრამ უნდა მემუშავა. ბარმენმა ჩემს მხარეს საეჭვოდ შემოიხედა, მაგრამ ვერაფერი ვერ მითხრა: იქნებ ამ ბიჭთან ცეკვით ნარკო-გარიგებას ვაწარმოებდი, ან მის მეგობრებს ვთავაზობდი. აბა ვინაა შენზე მატყუარა ახლა?
ღამე, როცა ლეიბზე ვიწექი, გონებაში თავიდან და თავიდან ვახვევდი ამ ცეკვას. საინტერესოა, ხვალ მოვა კლუბში? გთხოვ, ძალიან მინდა რომ მოვიდეს!
7 დეკემბერი 2010 წელი.
ღამის 2 საათი და 15 წუთი.
კოშმარი დამესიზმრა. ანა-ლოლა, რომელიც ზეცაში ტიროდა, ბელა, რომელსაც ტკივილს აყენებდნენ.
გამოვიღვიძე და შემდეგ დაძინება ვერ მოვახერხე, გადავწყვიტე დამეწერა ამ სიზმარზე.
ახლოს სამი ნარკო-მოვაჭრეა. ღამე ისეთი დაუცველები არიან...
8 დეკემბერი 2010 წელი.
ძვირფასო დღიურო!
დღეს ნარკო-მოვაჭრეებიდან ერთ-ერთი მოკვდა. მას ლეიბზე ეძინა, ჩვენი ოთახის შემოსასვლელ კარებთან. დანა ერქვა, ჰეროინის დიდი დოზისგან გარდაიცვალა. ბოსი გაცეცხლებულია, დანამ ხომ ჰეროინი მისი პარტიიდან მოიხმარა. იმაზე კი არ წუხს, რომ გოგონა მოკვდა, არამეც სულელურ შეფუთვაზე, სულ არ ედარდება ოცი წლის გოგო.
(მოგვიანებით)
ბოსმა ახალი გოგო დანას ადგილას მოიყვანა. მას ლიინა ჰქვია. თოთხემტი წლისაა, ბავშვთა სახლიდანაა. ის დანას ადგილას დაიძინებს.
ის ბიჭი, რომელიც გიშინ ცეკვავდა ჩემთან ერთად, დღეს კლუბში არ გამოჩენილა.
9დეკემბერი 2010 წელი.
ის არ არის. ძალიან მოწყენილი ვარ. პირველად ცხორვებაში გული მერევა ნარკოტიკებით ვაჭრობაზე. კი არ მეშინია, გული მერევა. მინდა ნორმალური გოგო ვიყო!
11 დეკემბერი 2010 წელი.
ძვირფასო დღიურო!
მე და სინდი გარეთ ვვაჭრობდით. დავბრუნდით კლუბში შუაღამისთვის, ძვლივს ვიდექით ფეხზე დაღლილობისგან და სიცივისგან. ლუიზა დღეს კლიენტებს ემსახურებოდა კლუბში. არავისთან არ შემეძლო დალაპარაკება. მოვუყევი იმ ბიჭზე, მან კი გამომიცხადა, რომ ეს - პირველი სიყვარულია და უბრალოდ მოთმენა მმართებდა. იქნებ, მართლა - სიყვარულია? მეეჭვება, რომ კიდევ შემიძლია სიყვარული...
12 დეკემბერი 2010 წელი.
ძვირფასო დღიურო!
დღეს დიდებული შოკი მელოდებოდა. ლუიზამ მაჩვენა თავისი ოჯახის სურათი, რომელსაც უკვე უამრავი წელიწადია ინახავდა. მის და, იზაბელა სვონში იზაბელა ვოლტური შევიცანი. და ეს შეუძლებელია! ბელა სვონი ახლა მიახლოებით ოცი წლის უნდა იყოს, იზაბელა კი ხუთი წლით პატარაა მასზე!
მაგრამ ეს ნამდვილად იყო ბელა. ამ ულამაზეს თმებს და ამ სახეს, ყველგან ვიცნობ... მაგრამ ბელა ხომ არაა ვამპირი, ის ჩვენ თვალწინ იზრდებოდა! მას არ შეუძლია ბელა სვონი იყოს, ძალიან დიდი განსხვავებაა ასაკში... თუ შეუძლია? დავიბენი!
ის მოვიდა! დღეს ვნახე კლუბში! ისევ ვცეკვავდით! ვაშა!
13 დეკემბერი 2010 წელი.
ძვირფასო დღიურო!
გახსოვს ის თორმეტი წლის გოგო, რომელმაც ჩემთან ეკსტაზი იყიდა?
დღეს იპოვეს კანაოში, ჩვენი კლუბიდან ორი კვარტალის მოშორებით. მკვდარი იყო. ეს გოგონა დოზისგან მოკვდა.
მას ელლა სტაიკინსი ერქვა ,ერთი დამქირავებლის შვილი იყო.
რა აკლდა ამ ცხოვრებაში? მას ჰქონდა ის, რაც არ მქონდა მე, და ჩემს საცოდავ დას, ანა-ლოლას. ეს უსამორთლობა იყო. ელა სტაიკინსი სრულიად არ აფასებდა იმას, რაც ჰქოდნა. მან, მაფიაზე ფილმების ყურებით გამძღარმა, გადაწყვიტა მაგარი გოგოს როლი შეესრულებინა. მაგრამ, სამწუხაროდ რეალობა ძალიან განსხვავდება კინოსაგან. შეუძლებელია, ადგე და ეკლიდან წამოდგე. ვერავინ ვერ წამომდგარა. ყველა ამბობდა, რომ ნებისმიერ მომენტში შეეძლო მიეტოვებინა. რა სისულელეა! ვერ დაანებებ, ვერასდროს, და მოკვდები საბოლოოდ კანალიზაციაში.
(ბელა)
- ახლახანს გითხარი, რომ მიყვარხარ. - გაკვირვებას საზღვარი არ ჰქონდა.
- გავიგე. მეც მიყვარხარ.
- ეს ჩემი პირველი აღიარება იყო. - თვალები ამიცრემლიანდა. სულ ფეხებზე კიდია?
- ოხ...მაპატიე... - დაიბურდღუნა მან.
მოვტრიალდი და აბანოსკენ გავიქეცი.
ვიცოდი, რომ ჩვენს სიყვარულს ადრე თუ გვიან ბოლო მოეღებოდა, მარგამ...არა ასე მალე!
- ბელა, გააღე!
- თავი დამანებე!
- მაპატიე, არასწორი ვიყავი. უბრალოდ, მე და შენ უკვე იმდენი ხანია, რაც ერთად ვართ, რომ შენი აღიარება რაღაც ბუნებრივი იყო. - კარებიდან იმართლებდა თავს ედვარდი.
ვდუმდი. რას იტყვი? ადამიანს, სიყვარული უკვე რაღაც ბუნებრივ მოვლენად მიაჩნია, როგორც დაძინება და ჭამაა. უფრო სწორად, ვამპირს. საწყენი იყო.
- ანუ, მე შენთვის ბუნებრივი მოვლენა ვარ?! საშინაო საგანი?! - დავიყვირე.
- იზაბელა, ახლავე გამოდი!
არავითარ შემთხვევაში!
- ბელა, თუ არ გააღებ ხუთ წუთში, კარებს ჩამოვანგრევ. დრო წავიდა!
ეშინია, რომ რამეს გავაკეთებ? ტყუილად. ემო არ ვარ, რომ ვენები გადავიჭრა.
ნელა წამოვდექი და სარკესთან მივედი. სარკიდან განადგურებული, თვალებჩასინიაკებული გოგო მიყურებდა.
- ისიც არ შემიძლია, რომ ჩემს შეყვარებულთან ერთად ვიჟიმაო... - კინაღამ წამომცდა, მაგრამ იმწამსვე პირზე ხელი ავიფარე და კარებისკენ გავიხედე. სიჩუმეა...
ონკანი მოვუშვი და თბილი წყლით დავიბანე სახე.
ვამპირი, რომ ვყოფილიყავი, ყველაფერი ბევრად იოლი იქნებოდა. ჰალუცინაციებისგან მაინც აღარ ვიწვალებდი.
უეცრად ჩემი მზერა იმ ყუთს დაეცა, სადაც სამართებელს ვინახავდი.
რამოდენიმე ძვირფასი წუთი, საშიშროების დონეზე ფიქრში გავატარე.
თუ ყველაფერი გეგმის მიხედვით იქნება, მაშინ ედვარდი გარდამქმნის. სიკვდილ სიცოცხლის ზღვარზე უნდა ვიყო, ხო? კი შემეძლო თავი ჩამომეკიდა, იმ მილზე სადაც დუშის ფარდაა დაკიდებული, მაგრამ შეიძლება ფეხი ამისრიალდეს და მკვეთრად დავეკიდო. ედვარდი თავს შეიკავებს, ამაში დარწმუნებული ვარ. მას ვუყვარვარ (ვიმედოვნებ) და გაჩერდება. ეს არც თუ ისე საშიშია. კარს შევხედე : ედვარდი წუთი წუთზე იგრძნობს სისხლის სუნს, უნდა ვიჩქარო!
ხელი გავიჭერი, სისხლის პირველი წვეთები კაფელზე დაეცა.
- ბელა! - იყვირა კარის მეორე მხრიდან ედვარდმა.
- თვიური მაქვს! - ამოვიკნავლე.
რამოდენიმე წუთი - და მიხვდება, რომ მოვატყუე. მხოლოდ რამოდენიმე წუთი... ამაზეა დამოკიდებული გავხდები თუ არა ვამპირი...
უეცრად ცივი ხელების შეხება ვიგრძენი. თავი ავწიე და ედვარდის დაშინებული სახე დავინახე. ისეთი მზერა ჰქონდა, რომ სამართებელი ხელიდან გამივარდა და კაფელზე დავარდნის ხმა გაისმა. თვალწინ ნაცრისფერი ნისლი დამიდგა...
- იზაბელა, მოგიწევს ბევრი რამე ამიხსნა...
იმდენად დავსუსტდი, რომ ძვლივს ვიგრძენი, როგორ გამომიყვანა ედვარდმა აბანოდან. თითქოს ეს პარალელურ სამყაროში ხდებოდა.
ბინტით შემიხვია ხელი:
- პატარავ, მოითმინე... - ბურდძუნებდა თავისთვის. უცნაურია,თითქმის არ მტკივა...
- დედა... - აღმომხდა. - დედა მინდა...დედა როზალი...
ხო, დედა მინდა. მისი სითბო წლების განმავლობაში მაკლდა, ძალიან მჭირდება.
უცებ მივხვდი, რომ სულაც არ ვიყავი დიდი. ჩვეულებრივი დაშინებული გოგონა. ედვარდმა სწორად გააკეთა, რომ არ გარდამქნა - მე გარდაქმნაში მხოლოდ გამოსავალს ვეძებდი. გამოსავალს, სადაც არ შემეშინდება, არ დამესიზმრება სიზმრები, სადაც ვამპირი მომსდევს...სადაც შემეძლება ვიყო ედვარდთან.
მაგრამ ეს ყველაფერი სპონტანურად არ უნდა გამეკეთებინა. მხოლოდ თხუთმეტი წლის ვარ, ედვარდი ჩემზე ორი წლით დიდია. როგორ უნდა იგრძნოს თავი თხუთმეტი წლის გოგონასთან, რომელიც ყველაფერთან ერთად ძმისშვილად ეკუთვნის?
- სახლში ვბრუნდებით. - ედვარდი ნომერში დარბოდა და ნივთებს ალაგებდა. უცებვე ვერ შევამჩნიე ტელეფონი მის ხელში.
-ხო. არა. არა, კარლაილ. არ წავალთ იახტაზე, როგორც ვგეგმავდით. გადაადგილების უფრო ჩქარი საშუალება გვინდა. ხო, მოხდა. ეტყობა, ვიჩქარე თაფლობის თვე. ბელას ახლა დედის თანადგომა სჭირდება, ყოველივე იმის შემდეგ რაც გადაიტანა. ეს ჩემი ბრალია, რაც ახლა გაიკეთა... - ედვარდი ოთახის ცენტრში გაჩერდა და ამოიოხრა.
ის? დამნაშავე? რაში?! ეს მე ვარ უტვინო იდიოტი, ის კი საუკეთესოა, ყველაზე გამგებიანი! როგორ ბედავს და თავს როგორ იდანაშაულებს?! ახლავე უნდა ვუთხრა...უნდა გადავაფიქრებინო...
- ედვარდ... - მინდოდა დამეძახა, მაგრამ ყელი გამიშრა. ხელი გავიშვირე მის მხარეს.
- გადმოვრეკავ. - მაგიდაზე დადო ტელეფონი და ჩემსკენ გამოექანა. - ჩემო გოგო, გტკივა რამე? რა გაგიკეთო?
- არ წახვიდე... - ჩუმად ვთქვი.
- ნუ გეშინია, არ წავალ. - ფრთხილად დაიხარა და თავისი ტუჩებით ჩემს გადამშრალ ტუჩებს შეეხო. და უცებვე გაიწია, ამოვიოხრე.
- ძვირფასო, აეროპორტში უნდა წავიდეთ, რეისზე დავაგვიანებთ. როზალისთან და დანარჩენებთან მივდივართ,
- ხელები არ გტკივა? - ედავრდი ჩემ ბინტიან ხელებს მოეფერა.
- ცოტათი.
- ახლავე მოგცემ წამალს.
ის გაქრა და უცებვე გაჩნდა ჩემთან, ხელში წამალი და წყალი ეჭირა.
- გაგვიმართლა, რომ ვერ მოასწარი სიცოცხლისთვის მნიშვნელოვანი არტერიების დაზიანება.
ხელს დავაკვირდი. ღმერთო, რა კრეტინი ვარ! მხოლოდ მე შემეძლო ასეთი რამის გაკეთება. ახ...როგორ არ მიმართლებს არასდროს?