არ ვიცი, ეს რას ნიშნავდა. მეგონა, საერთოდ, მთელი ქვეყნიერება თავზე დამემხო. ნუთუ ეს სიმართლე იყო და იმ უკანასკნელსაც დავკარგავდი რომელიც ჩემი ოჯახისაგან იყო დარჩენილი? ოჯახი - ეს ძალიან უცხო სიტყვად იქცა ჩემთვის და მისი შინაარსი ბოლომდე უკვე აღარ ვიცოდი. ალბათ იმიტომ, რომ ის უკვე დიდი ხანია აღარ მყავდა.
როცა ეს საშინელი ამბავი გავიგე, დავმუნჯდი. ერთი პერიოდი ტვინი სულ გაყინული მქონდა და ვერც ვაზროვნებდი, მაგრამ შემდეგ ამ სიტუაციიდან სხვადასხვა გამოსავალის ძებნა დავიწყე. მაგრამ როგორც კი მეგონა, რომ რაღაცას ვპოულობდი, მაშინვე ხალისი მიქრებოდა, რადგან იქვე ბევრ ხელსშემშლელ ნიუანსებიც ჩნდებოდნენ. ყველა გეგმაში ასე ხდებოდა და საბოლოოდ ისე გამოვიდა, რომ ვერანაირი გამოსავალი ვერ ვნახე. ჩემს თავზე საშინლად ვბრაზობდი. ნუთუ ასეთი სულელი ვიყავი, რომ ამას ვერ ვამჩნევდი? არა და მართლა არაფერი ეტყობოდა ტაილერს, პირიქით ძალიან მხიარულ და უდარდელ ხასიათზე იყო ყოველთვის. ჩემგან განსხვავებით ის საერთოდ არ შეცვლილა. ისევ ისეთი მხიარული და უტაქტო იყო როგორც ადრე, მაგრამ მხოლოდ ერთ რამეში კი შეიცვალა. იმ საშინელი ამბის შემდეგ კარგა ხანი საერთოდ აღარ ვლაპარაკობდით და როცა ერთმანეთს, როგორც იქნა „შევურიგდით“, ძველებური ურთიერთობა მაინც აღარ გვქონდა. ადრე ნამდვილი და-ძმა ვიყავით. პატარაობაში სულ ერთად ვთამაშობდით, როცა გავიზარდეთ ერთად ბევრ დროს ვატარებდით. ამაში მისი ურიცხვი შეყვარებულებიც ვერ გვიშლიდა ხელს, ახლა კი მიზეზები არ ელევა, რომ ჩემთან მარტო დარჩენას და საუბარს თავი აარიდოს. თუმცა, როცა ჩვენი ბოლო დიალოგი მახსენდებოდა, დალაპარაკების სურვილი მეკარგებოდა. ჩვენ მუდამ ერთ თემაზე ვტრიალებდით და ნამდვილად არ იყო სასიამოვნო, მილიონჯერ მომესმინა მისი ბრალდებები. მეც ვიცოდი, რომ დამნაშავე ვიყავი და ამის აღიარებას არც გავურბოდი, მაგრამ მისგან კიდევ უფრო საშინლად ჟღერდა სიმართლე.
სამანტას ხმამ ნელ-ნელა გამომაფხიზლა. ნამტირალევ თვალებში ცრემლი შიშს გაეშრო და დაჟინებით მიყურებდა, ელოდებოდა რას ვეტყოდი. ლოგინიდან წამოვდექი და სამზარეულოში ჩავედი, დასაძინებელი წამალი შიგნით ჩავასხი და დეიდას დავალევინე. ეფექტსაც არ დაუყოვნებია და ორ წამში ისე გაითიშა, რომ მემგონი მუსიკალური ცენტრი ბოლო ხმაზე რომ ჩამერთო, იმასაც კი ვეღარ გაიგებდა.
შემდეგ ჩემს ოთახში შევედი და ჩემს საყვარელ ადგილთან, ფანჯრის რაფასთან მდგარ სკამზე მოვიკალათე. ამ ადგილზე ყოფნა ყოველთვის მიყვარდა. ვიჯექი ხოლმე და გავყურებდი მშვენიერ ხედს ჩემი ოთახის ფანჯრიდან, ისევე როგორც ეხლა. ეს მშვენიერი ხედი ჩვენი სახლის ბაღს და ქუჩის რამოდენიმე სახლს წარმოადგენდა. ისინი ნებისმიერი სეზონის დროს ულამაზესები იყვნენ და მეც არ მბეზრდებოდა აქ საათობით ჯდომა და მათი სილამაზით დატკბობა. წინ გადავიხარე და რაფას დავეყრდენი. მინდოდა გამერკვია ეს გულისწამღები ბუტბუტი და აყალ-მაყალი რატომ იყო. დავინახე, რომ ჩემი მოპირდაპირე სახლის ეზოში დიდი შავი ჯიპი გაჩერდა, რომელიც ალბათ, გატენილი იყო, რადგან ჩამოწეული ფანჯრებიდან პარკები და ათასი რამე იყო გამოშვერილი, ხოლო თავზე კი მილიონი ხარახურა ჰქონდათ გადაკოჭილი. მაგარია, ესეც ჩვენი ახალი მეზობლები.
იმედია მქონდა, რომ პირველი მოსვლის ემოციები დიდხანს არ გასტანდა და წყნარი ადამიანები აღმოჩნდებოდნენ. ისე, მართლა გამიხარდა, რომ ამ სახლს ბოლოსდაბოლოს ენერგიული და ცოცხალი ადამიანები ეღირსა, მაგრამ საბრალო მისის ჰოლუორდიც ძალიან კარგი ადამიანი იყო. მემგონი, ახალგაზრდობაში დაქვრივდა, რადგან მისი ქმარი თვალითაც არ მინახავს რაც აქ ვცხოვრობ, ანუ მთელი ჩემი ცხოვრების მანძილზე. დაქვრივების შემდეგ აღარც უცდია გათხოვება და თავის შვილებს ზრდიდა; ხოლო როდესაც გოგონები გაიზარდნენ და გათხოვდნენ, მოხუცს მარტო მოუწია ცხოვრება. შარშან ის გარდაიცვალა და იქედან მოყოლებული, ეს სახლი გასაყიდთა სიაში ჩაეწერა. შვილებიდან არცერთს არ უნდოდა მშობლიურ სახლში ცხოვრება და ამიტომ გადაწყვიტეს მისი გაყიდვა. როგორც ჩანს, ეს ბედნიერი დღეც დაუდგათ. ნამდვილად, წარმოდგენა არ მქონდა ჩვენ ახალ მეზობლებზე, მაგრამ დარწმუნებული ვიყავი, სამანტა კარგად რომ ყოფილიყო, ყველაფერი მეცოდინებოდა. ისიც კი, ვის როგორი პლასტიკური ბარათი აქვს. არ ვიცი ამას როგორ ახერხებდა, ალბათ ეს მისი ნიჭი იყო. ყველა მეზობელთან ზედმეტად მეგობრული ურთიერთობა ჰქონდა. ჩემს უცნაურ დასკვნაზე გამეღიმა, სკამიდან წამოვდექი და უეცრად მობილურის ზარის ხმა გავიგონე. აქეთ-იქით მიმოვიხედე და იქ აღმოვაჩინე, სადაც გუშინ დამიტოვებია სიჩქარეში. ნომერს დავხედე და ვიცანი, როუზი იყო. ეხლა მართლა არავისთან მქონდა ლაპარაკის სურვილი, მაგრამ დღეს სკოლაში წასვლა ვერ მოვახერხე და ალბათ ამაზე ნერვიულობდა.
-ალო, ალო ბელა! როგორ ხარ? - მკითხა სრულიად ჩვეულებრივი ხმით.
-კარგად როუზ, მოხდა რამე ? - შემდეგ მეც იგივე ვკითხე, - შენ როგორ ხარ ?
-მე როგორ უნდა ვიყო ? რათქმაუნდა კარგად და მგონი უფრო მეტადაც ვიდრე კარგად, - გაეცინა თავისივე ნათქვამზე, - შენ რატომ არ იყავი დღეს ? მეორე დღეა რაც სწავლა დაიწყო და უკვე აცდენ, - ეხლა წინანდელთან შედარებით ბევრად სერიოზული ხმა ჰქონდა.
-ტაილერი ცუდად გახდა, საავადმყოფოში იწვა და მთელი ღამე იქ ვიყავი, დილით კი წამოსვლის თავი აღარ მქონდა, - ეს უკვე თავის მართლებასავით გამომდიოდა, -ხვალ კი აუცილებლად მოვალ და ყველას გნახავთ. თან მგონი რაღაც ახალი ამბავია, - ცოტა ხმამაღალი ინტონაციით ჩავძახე ყურმილში და თან ტკბილეულის მპოვნელი მსუნაგივით დავიკრიჭე.
- ახალი რათქმაუნდა არის, მაგრამ ამას თავის დროზე გაიგებ, - ნიშნისმოგებით მიპასუხა და დარწმუნებული ვარ ენაც გამომიყო იმით გულდამშვიდებულმა, რომ ვერ დავინახავდი, - კარგი უბრალოდ მაინტერესებდა რას აკეთებდი და მოხვიდოდი თუ არა ხვალ სკოლაში. აბა მე წავედი , მიყვარხარ.
-მეც, კარგად და ხვალამდე, - ტელეფონი გავთიშე და მაშინვე სააბაზანოსაკენ გავეშურე. მივხვდი, რომ ეს ნამდვილად მჭირდებოდა და სწორეიც აღმოვჩნდი. ცხელმა შხაპმა ყველანაირი სტრესი მომიხსნა და რამდენიმე წუთი (სანამ იქ ვიყავი) დამავიწყა კიდეც. როცა გამოვედი ათასი სუნი დამტრიალებდა თავს და რატომღაც, მხიარულ ხასიათზე დავდექი. ჩემს ოთახში გამოვლასლასდი და ტანსაცმელის კარადაში შევძვერი რამე მოსახერხებელის მოსაძებნად. ჩემთვის ყველაზე არასასიამოვნო საქმეში გართულს, რაღაც ხმაური მომესმა და სამანტას ოთახისკენ წავედი. კარები რომ გავაღე შიგნით არავინ იყო, სამაგირეოდ უცნაური ხმაური დაბლა არ წყდებოდა. მივხვდი, რომ დეიდას გაეღვძა, დაბლა ჩასულიყო და ტელევიზორიც ჩაერთო.

www.caribbeanpirate.ucoz.com

www.gossipgirl.ucoz.org