1 წლის შემდეგ

დრო გადიოდა, მაგრამ ემი არ იცვლებოდა. თითქმის ყველაფერი ფეხებზე ეკიდა. ის ისევ ისეთი, უგულო და უცნაური იყო. ვერავინ ხვდებოდა ამის მიზეზს, თუმცა ერთი წლის შემდეგ რაღაცნაირად მაინც შეცვლილიყო, რადგან სკოლაში სიარული გადაეწყვიტა.
ორშაბათი დღე იყო...
ადრე ემისთვის მამამისს მისი მეგობარი, ე.წ. ძმაკაცი გაეცნო და ის ზრუნავდა ხოლმე მასზე... ხანდახან. სცხვენოდა ხოლმე, რადგან იმ ქონების ნახევარი, რომელიც მას ემის მამისგან ჰქონდა არაკანონიერი საკუთრება იყო. მას არ ეკუთვნოდა!... კანონიერ მესაკუთრედ ემი ითვლებოდა და იმ თანხას მაშინ მიიღებდა, როდესაც 18 წელი შეუსრულდებოდა.
თუმცა იქამდე კიდევ დიდი დრო იყო დარჩენილი.
ემიმ ჩვეულებრივად ჩაიცვა, სკოლისკენ გასწია და მათემატიკის გაკვეთილზე დაგვიანებით მიზოზინდა.
თურმე მასწავლებელი ჯერ არ ყოფილა მისული, თუმცა ისიც მალე მოვიდა. როგორც კი ემიმ თვალი მოჰკრა, მაშინვე იცნო ის ქალი! ის ქალი, მისი ფანჯრის წინ რომ მოთქვამდა, შემდეგ კი -გარბოდა.
ემი ჩაფიქრდა.
იგი მხოლოდ მაშინ დაუბრუნდა ”საკლასო ცხოვრებას”, როცა მასწავლებელმა დაუყვირა და უბრძანა ადგილი დაეკავებინა.
მათემატიკის მერე ემი კიბის მოაჯირზე ჩამოჯდარიყო. მარტო იყო და ეს ახარებდა. მან ფეხის ხმა გაიგონა, თუმცა უკან არც კი გაუხედავს.
კიბეზე მათემატიკის მასწავლებელი ჩამოდიოდა.
-გამარჯობა ემი. როგორ ხარ? - ტკბილი ხმით თქვა ქალმა, - მოგწონს სკოლა?
გოგონა ხმას არ სცემდა, ისე შეექცია მისთვის ზურგი.
მალე მწვავე ტკივილი იგრძნო, ვიღაცა თმას წიწკნიდა. გაიხედა და შავ კაბაში, შავ ქუდში გამოწყობილი ქალბატონი დაინახა. სწორად ფიქრობდა ემი! ის მართლა მათემატიკის მასწავლებელი იყო! ის კვლავ სევდიანად, ტირილის თანხლებით გამოსცემდა სიტყვებს და თან გოგონას თმას წიწკნიდა. ალბათ, ეს არ იყო მისი უბრალო წიკი...
როცა გოგონამ მასწავლებელი კვლავ იმ ფორმაში დაინახა, როგორც 1 წლის წინ, უცნაურად, არაბუნებრივად იგრძნო თავი.
მასში იმდენი ემოცია ირეოდა ერთად, რომ ტკივილს თითქმის ვერც გრძნობდა. მასწავლებელს ხელი გააშვებინა.
ახლა უკვე ემი გარბოდა უკანმოუხედავად.