ერთი წლის შემდეგ,სადღაც სამხრეთ რუსეთში….

- ვიკი? ლორანი სად არის? - სად გაქრა როცა მჭირდება?
- წავიდა და დაიბარა, რომ საღამოს დაბრუნდება! - დაიყვირა ვიკიმ სახლის ზემო სართულიდან,
ამ სახლში მასწავლეს, ვამპირული ცხოვრების სხვადასხვა ხრიკები, ამ ერთი წლის განმავლობაში ვისწავლე, ჩემი ფარის მართვა, ლორანმა ბრძოლა მასწავლა,ვიკიმ კი შეუმჩნევლად დევნის ტაქტიკა, როდესაც ვკითხავდი თუ რაში მესაჭიროებოდა ეს, მეგობრულად მიპასუხებდა “დამიჯერე გამოგადგება!”
- წავიდეთ!
- სად? -ვიკითხე ,
-როგორ თუ სად? სანადიროდ!
-ლორანის გარეშე? - გამიკვირდა, მე ყოველთვის მასთან ერთად ვნადირობდი, არ ვიცი რატომ მაგრამ მის გვერდით მშვიდად ვგრძნობდი თავს..
- დიახ! - ტემი ( მიღებულია არტემიდა, როგორც არტი, ან ტემი). შენ უკვე ერთი წელია ვამპირიიი ხარ და მის გარეშე არსად დადიხარ.
- წავედით! ყველაფერი კარგად იქნება! - გავიღიმეთ და წავედით სანადიროდ.
რამდენიმე ირემი და დათვი დავიჭირეთ, სახლისკენ ვაპირებდით წასვლას, როდესაც ადამიანის სისხლის სურნელი ვიგრძენი და კიდევ სამი განსხვავებული სუნი - არა ეს უკვე ვამპირები იყვნენ ,ახლომახლო.
- ვიკი, იგრძენი?
-კი ვიგრძენი! მიპასუხა- ტემიმ, ვფიქრობ აჯობებს სახლში წავიდეთ! უკვე ისინიც გვგრძნობენ!
-არა! ასე არ შემიძლია!მათ უნდა დავეხმარო!
- მათკენ გავიქეცი ,ზურგიდან მომესმა – “მათ უკვე ვეღარ დაეხმარები” ! , მაგრამ ვგრძნობდი, რომ ვიკი ჩემს ნაკვალევს მოსდევდა, რამდენიმე წუთის შემდეგ ადგილზე ვიყავით. სამი ვამპირი ორ ადამიანს დახსმოდა თავს. გოგონა ტიროდა, ბიჭი კი მის გვერდით იწვა, უკვე აღარ ინძრეოდა. ისინი დაახლოები 18 წლისანი იქნებოდნენ..
-მოშორდით მათ! დავუყვირე ვამპირებს. არ შემეძლო გოგონას ცრემლებისთვის მეყურებინა, ისინი უმძიმეს ტკივილს მაყენებდნენ. ერთ-ერთი ვამპირი, გოგონას წვდა და მასთან ახლოს მისწია
- თუ არა და! - გაიღიმა ირონიულად - შენ ძალიან უცნაური ხარ, მართალია ვამპირი ხარ მაგრამ შენი თვალები ნაცრისფერია!
-დიახ! და მალე გაიგებ ჩემს განრისხებას
- ტემ! არ გინდა წავიდეთ! - ვიქტორიამ ხელი ჩამავლო და ცდილობდა წავეყვანე…
-ვერას გახდა! მარჯვნივ რომ დგას მას მიხედე!
- გაართმევ თავს?
- კითხულობ? - ეშმაკურად გაიღიმა და ვამპირისაკენ გაემართა..
ვიკის ნორმალური სიმაღლის, წაბლისფერ თმიანი ვამპირი შეხვდა…
- არა მას მართლაც გაუმკლავდება - გავიფიქრე
- მე კი ქერათმიანი, ერთი შეხედვით საკმაოდ ძლიერი ვამპირი, რომელიც ძალიან იყო დარწმუნებული თავის გამარჯვებაში. მარჯვნიდან ბრძოლის ხმა მოგვესმა..
- ვიკი ერთობა! ჩამეცინა…
-შენ მე ვერ მომერევი! გამიღიმა თვითდარწმუნებულმა..დარწმუნებული ხარ?
მასზე კი უფროდაუფრო ვბრაზდებოდი..
-შენ ძალიან სუსტი გოგონა ხარ! ერთი ხელით მოგერევი..
ძალიან გაბრაზებული ვიყავი, ვიგრძენი ჩემი თვალები როგორ შეიცვალნენ. მივხვდი, რომ არ მეჩვენებოდა, რადგან დავინახე ბიჭი გაოცებული როგორ მიცქერდა.. პასუხი თავისთვის მოიძებნა - ეს მესამე ნიჭი იყო!
-ეს კი ერთი შეხედვით! გავიღიმე და თვალებში ჩავხედე მთელი სიძულვილით რაც იმ წუთს ჩემში იყო - ბიჭი ადგილზე გაიყინა, შემდეგ ერთიანად მოწყდა, მიწაზე დაენარცხა და აღარც განძრეულა.
-! ამოისუნთქა მესამე ვამპირმა, გოგონა კიდევ ხელში ეჭირა. ის იყო მაღალი, წაბლისფერი თმებითა და მუქი წითელი თვალებით. -გაუშვი გოგონა!! დავუყვირე და ვიგრძენი როგორ წამომივიდა ცრემლები.
-შენ რა ტირი? გაოგნებულმა ვამპირმა გოგონა გაუშვა.
-არა მარტო ეს! მომიახლოვდა ვიკი. მას პიჯაკი ჰქონდა გარღვეული დაშავებული კი საბედნიეროდ არ იყო.. გავუღიმე მაგრამ თვალები არ იცვლებოდა და ამის გამო საფრთხეს ვგრძნობდი.
- შენ მართლაც განუმეორებელი ხარ. დამრთავ ნებას, რომ შენი სახელი გავიგო??
- რისთვის?
- მინდა ვიცოდე ვისი ხელით მოვკვდები, უფრო სწორედ ვისი გამოხედვით.
- მე არ მოგკლავ, მაგრამ აქ ამ მხარეში მეორედ აღარასოდეს გამოჩნდები!
- მადლობა! - შენი სახელი მითხარი ძალიან გთხოვ
- ვინ ხარ? რაში გჭირდება ჩემი სახელი? ვიკითხე უფრო წყნარად და თვალებმაც დაიწყეს თავიანთი ფერის დაბრუნება.
-მე დემეტრი ვოლტური ვარ! - ვოლტური? რა დაგკარგვიათ აქ? ლორანი მიყვებოდა მათ შესახებ..
-მე მათთვის გამომგზავნეს - მიგვანიშნა მოკლულ ვამპირებზე - ისინი აროს სჭირდებოდა, მაგრამ ვერ შევძელით დაკავშირება ამიტომ მე და ალეკი გამოგვგზავნეს აქ, მაგრამ ეტყობა ცარიელი ხელებით დაბრუნება მოგვიწევს.
- მეორე სად არის? იკითხა ვიკიმ..
-ალეკი სახლში დარჩა!
-დემეტრი – ის თვალს არ მაცილებდა, მასში იკითხებოდა, აღფრთოვანება, პატივისცემა და ასევე შიში. მას ეშინია?
- შენ გეშინია?
- შენ შეუდარებელი ხარ! შენით ღირს აღფრთოვანება, მაგრამ შენი ძალის შიშიც ღირს.
- მაშინ რაში გჭირდება ჩემი სახელი?
-არო, ის იკითხავს ვინ შეგვიშალა ხელი?!
- და შენ როგორც ნამდვილი ჯელტმენი გამცემ?
- არა! მას შენთან შეხვედრა მოესურვება.
- მე არტემიდა მქვია, შეგიძლია აროს გადაცე, რომ მე თვითონ ვეახლები!
- ეს ჩვემთვის დიდი პატივი იქნება! დემეტრიმ თავი დაგვიკრა და ტყეში გაუჩინარდა.
–ტემი შენ რა შეიშალე? დაიყვირა გაოგნებულმა ვიკიმ.
- ვიკი ეხლა არ გინდა! - გოგონა ცუდად არის, - მე გოგონასთან მივედი, ის უგონოდ იყო, ბიჭი კი უკვე მკვდარი, მისი გული აღარ ცემდა.
- გამოფხიზლდი!! მან თვალები გაახილა.
- მე უკვე სამოთხეში ვარ! შენ ანგელოზი ხარ არა?
- ვიკი ხითხითებდა, მე კი გამეღიმა.
- არა, მე ვამპირი ვარ! შენ კვდები!
- არ მინდა სიკვდილი! არ მინდა!
მე არ შემეძლო ამისთვის მეყურებინა და ამიტომ ვუკბინე, დაიწყო კივილი, მწვავე ტკივილისაგან, მაშინვე ტირილი დავიწყე და მისი ხელი ავიღე, ის დამშვიდდა, მაგრამ მისი ტკივილი ყველა მე განვიცადე.
- ტემი! არ გინდა! ყველა გრძნობს ამ ტკივილს, სამი დღის შენდეგ ყველაფერი გაივლის! თქვა აღელვებულმა ვიკიმ.
- ძალიან დიდხანს, ისედაც ბევრი იტანჯა ამ გოგონამ, არ დაუშვებ რომ კიდევ უფრო ვარესად იტანჯოს! ვთქვი და ტკივილისაგან ერთიანად დავიკლაკნე…
- კარგი სახლში უნდა წავიყვანოთ! ვიკი შეეგუა ჩემს გადაწყვეტილებას,
- მე წავიყვან! შენ კი ბიჭს მიხედე! გთხოვ ვიკი,
- კარგი!
მე გოგონა სახლში წავიყვანე და ჩემს ოთახში დავაწვინე. ოცი წუთის შემდეგ, ვიკი ლორარნთან ერთად დაბრუნდა, თვალებზე ეტყობოდა რომ უკვე ყველაფერი იცოდა ვიკისაგან.
- ტემ არ გინდა! მთხოვა ლორანმა
- არა! მას ძალიან ტკიოდა, ვთქვი და ცრემლებმა დაიწყეს ცვენა.
- სამი დღის შემდეგ გოგონამ გაიღვიძა! –ეს შენ ხარ? გამიღიმა - ანგელოზი ხომ?
- შენ გადამარჩინე არა?
- არა მე ანგელოზი არ ვარ!
- კი მაგრამ მაშინ ვინ ხარ?
- მე ვამპირთ ვარ! მან თვალები გაოცებისაგან გადაატრიალა..
- და მე?
- შენც! მაპატიე!
- რისთვის? გაუკვირდა
- მე არ შემეძლო ყურება როგორ იტანჯებოდი და გადაგაგციე, მაგრამ შენი მეგობარი, ის ვერ გადარჩა, ვერ მოვასწარი! ცრემლები მომადგა თვალებზე
- ყველაფერი კარგად არის, ის ჩემი ძმა იყო, ვფიქრობ ის ბედნიერი იქნებოდა გაეგო, რომ გადამარჩინე. - კი მაგარამ ვამპირებს ტირილი შეუძლიათ?
- არა! მხოლოდ მე!
- მე თვალები ნაცრისფერი მაქვს შენ კი ოქროსფერი!
- როგორ?
- ეს გძელი ისტორიაა შემდეგში მოგიყვები?
- კარგი, ის შეიცვალა.
- რაღაც რიგზე არ არის?
- არა, არა, უბროლად სარკე შეიძლება? - ეხლა ადამიანი რომ ყოფილიყო ნამდვილად გაწითლდებოდა
- რა თქმა უნდა, გავუღიმე და სარკე მივაწოდე.
- ღმერთო! ეს მე ვარ?
- კი! შენ ძალიან ლამაზი ხარ! თქვა ლორანმა და ისიც უეცრად შემოტრიალდა..
- შეგიძლია გვითხრა რა გქვია?
- ოიიი, რა თქმა უნდა მე ნიკი მქვია!
- შესანიშნავია, მე არტემიდა, მაგრამ მეგობრებში მხოლოდ ტემი, ეს კი ლორანია.
- მე კი ვიქტორია! დამასწრო ვიკიმ ოთახში შემორბენის დროს.
- ძალიან სასიამოვნოა! გაიღიმა ნიკი - და ახლა რა იქნება?
- როგორ თუ რა იქნება? გაუკვირდა ლორანს
- წასვლა მომიწევს არა?
- არა რა თქმა უნდა - წამოვიყვირე და გადავეხვიე- შენ ჩვენთან დარჩები!
- მართლა?
- რა თქმა უნდა! დამეთანხმა ვიკი
- დიახ დარჩები! გაიღიმა ლორანმაც
- დიდი მადლობა! - ნიკი კიდევ უფრო ძლიერად გადამეხვია- მადლობა რომ გადამარჩინე!
- კინაღამ გავიგუდე უჰაერობისაგან
- ოიიიიი, მაპატიე!
- არაუშავს, შენ კიდევ ძლიერი ხარ, დამშვიდდი…
- ახლა ჩვენ უნდა ვინადიროთ, რომ მოძლიერდე! წამოიძახა ლორანმა და ხელი მოკიდა ნიკის, ჩვენც წავედით სანადიროთ……
- მას ნიკი მოეწონა
ამ თემაზე უნდა დაველაპარაკო მას. საღამოს ბევრი საქმე გვაქვს. ბევრ რამეზე უნდა ვისაუბროთ, სინამდვილეში, სად იყო ლორანი სამი დღის წინ. აქამდე ის ჩვენგან არ მალავდა არაფერს და ახლა ეს უცნაურია…და ვოლტური? შეიძლება ვიკი მართალია და უიმედოდ შევპირდი, რომ მათთან მივიდოდო? ლორანი დამეხმარება ამ საქმის გარკვევაში!

-არო გელოდებათ ,გამომყევით,დაიძახა დაბალმაქ ქერამიანმა ვამპირმა ,,ჩვენც მის ნაკვალევს გავყევით.გავიარეთ სასახლის ბნელი გვირაბი,სადაც ვალტური ცხოვრობდა,ირგვლივ სიბნელე იყო ,თითქოს კედლები ცოცხალ არსებად ქცეულიყვნენ და მათგან მხოლოდ სევდა მოდიოდა.
-როგორ შეიძლება ასეთ გამოქვაბულში ცხოვრება? სხვა სახელს უბრალოდ ამ ადგილს ვერ ვუწოდებდი.რამოდენიმე მოსახვევი გავიარეთ და ჩვენს წინ აღიმართა იატაკიდან ჭერამდე აწვდენილი უზარმაზარი ხის კარები,ვამპირმა იოლად შეაგო კარები ,ჩვენს წინაშე გაიღო სათავსო რომელსაც ჩირაღდნები ანათებდნენ.ოთახის ცენტრში სამი მამაკაცი იჯდა.შუაში მუქთმიანი დაახლოებით 40 წლის,მის მარჯვნივ მჯდომი იქნებოდა 50_ის ხოლი მარცხნივ ქერატმიანი ასე 30 წლისა.
ეს მხოლოდ ადამიანური ასაკით ხოლო ,ლორანი მიყვებოდა რომ სინამდვილეში არავინ ზუსტად არ იცის რამდენი წალისანი არიან თითოეული მათგანიო..
-ბატონო,მიმართა გოგონამ.!!!
-მადლობა ჯეინ,-შუაში მჯდომი გამოგვიბრუნდა და ადგილიდან წამოდგა,-კარებში ნუ დგახართ შემოდით,-მე ლორანი ვიკი და ნიკი შევედით ოთახში.
-მე არო ვალტური ვარ,ესენი ჩემი ძმები არიან,კაიუსი მიგვათითა ქერათმიანზე ,და მარკუსი მარჯვნივ მჯდომზე მიგვანიშნა.
-ძალიან სასიამუვნოა არო,მე არტემიდა ვარ ეს კი ჩემი ოჯახია,ლორანი,ვიქტორია და ნიკკი-რიგრიგობით გავაცანი ისინი.
-ოჯახი? გაუკვირდა მას.
-დიახ.ისინი დამეხმარნენ,გადამარჩინეს.
-მომცემ უფლებას გავიგო რისგან?დაინტერესდა არო.
-სწორი იქნება ვისგან და არა რისგან? დავსვი კითხვა და მე თვითონვე ვუპასუხე-საკუთარი თავისაგან.მათ მომცეს მეორედ სიცოცხლის შანსი,სიცოცხლე რომელშიც მე მაფასებენ და ვუყვარვარ.ცხოვრება რომელიც მე მჭირდება,ცუდად გავხდი და ვიგრძენი ნიკიმ როგორ დამაწყნარა.გაუღიმე ,მას ყველაფერი მოუყევი ჩემს შესახებ და გამიგო.მართალია გარეგნულად ახალგაზრდაა მაგრამ,შინაგანად უკვე კარგახანია გაიზარდა.
-გონივრულია,არომ ხელი გამომიწოდა და მეც გაუწოდე.თვალები დახუჭა,როდესაც გაახილა მათში გაოცება იკითხებოდა.
-რაღაც ვერ არის?-მე ვიცოდი რომ აროს ერთი შეხებით შეუძლია აზრების წაკივხვა,მაგრამ ისიც კარგად ვიცოდი რომ ის ჩემსას ვერ შეძლებდა წაეკითხა.
-ყველაფერი არაჩვეულებრივად არის.შენ მშვენიერი ხარ,გამიღიმა და ჯეინს დაუძახა.
-ჯეინ!
-დიახ ბატონო?
-სცადე-უბრძანა მან.ჯეინი რამოდენიმე წუთი მიყურებდა.მე გამეღიმა არომ კი ხმამღლა დაიწყო სიცილი.
-მართლაც ღვთაებრივია!!!!!!!!!!წამოიძახა მან,-ჩვენ ვერაფერს დაუშავებთ მას.მე არ შემიძალია მისი აზრების წაკითხვა,ჯეინს კი ტკივილის მიყენება.
ოთახში მყოფი ვამპირები პატივისცემით მიცქერდნენ.
-არტემიდა შენთან ერთი წინადადება გვაქვს,დაწყო სერიოზულად არომ.
-რა?ვიკითხე გულგრილად.
-გვინდა რომ შენ ჩვენთან დარჩე.ჩვენ ამას ველოდით,ლორანმა მითხრა რომ ,ისინი ეძებენ ნიჭეიერ ვამპირებს და ისინი მაე მხარეზე გადჰყავთ.
-მხოლოდ ის არის რომ,ისინი მე არ მიცნობენ და არიციან ,მე არასოდეს დავთანხმდები ამაზე.
-მაპათიეთ,მაგრამ ვუარი უნდა გითხრათ ამ წინადადებაზე,წყნარად წარმოვთქვი ,ვიკიმ და ლორანმა კი მშვიდად ამოისუნთქეს.
-მიზეზი რა არის?დაინტერესდა არო.
-მე ვცხოვრობ ჩემთვის და მათთვის,მივანიშნე ჩემს იჯახზე,-არ მინდა თავისუფლების დაკარგვა,ის მე მჭირდება როგორც ადამიანს ჰაერი!!!
-შენ თავისუფალი იქნები,სასახლეში გამოკეტვას არ გიპირებ.
-კიდევ ერთხელ გთხოვთ მომიტევოთ მაგრამ არა!
-რადგან ეს თქვენი გადაწყვეტილებაა,მე არ დაგაძალებ,მაგრამ შემპირდი რომ ისევ შემოგვივლი.
-აუცილებლად!
-შენ ნიკი არ გინდა ჩვენთან დარჩენა?ნიკი დაიძაბა,-ვგრძნობ ჰაერში სიმშვიდე ტრიალებს ეს შენი ნამოქმედარია?
-მადლობა წინადადებისათვის ,-დაიწყო ნიკიმ
-მაგრამ მე მათთან დავრჩები,ისინი ჩემს ნამდვილ ოჯახად იქცნენ,თუმც არც ისე დიდი ხანია რაც მათ ვიცნობ..
-მაშინ დამრთე ნება და ხელი გამომიწოდე.-ნიკიმ შემომხედა ნებართვის ასაღებად და მეც თავი დაუქნიე.
-დიახ ტრაგიკული ცხოვრება გქონია.არომ მრავლისმეტყველად გადმომხედა მე.
-ასეთი იყო,ამოისუნთქა ნიკიმ,-მაგრამ ეხა ყველაფერი კარგად მაქვს და არ ვაპირებ მათ დატოვებას.....და მეც როგორც იქნა გავიგე რატომ მიიღო მან ეს ნიჭი,თუ ჯასპერმა იმისათვის რომ მას ემოციების კონტროლი ცხოვრებაშიც შეეძლო,ნიკიმ იმისათვის რომ ის საკუთარ თავში მალავდა მათ.
-კარგით მაშინ,თუ მიდიხართ,სტუმრად გელოდებით,
-რათქმაუნდა არო,შემოვივლით როგორღაც,არო თვალებში მიყურებდა და ეს ძალიან არ მომეწონა,მან რაღაც ჩაიფიქრა.
-თუ არა და ჩვენ გესტუმრებით,წარმოთქვა კაიუსმა სიცილით.
-კეთილი გზა არტემიდა,კიდევ შევხვდებით.არომ ხელი ჩამომართვა და ღიმილით გამომხედა.ნამდვილად რაღაც ჩაიფიქრა.
-მადლობა,შეხვედრამდე-ჯეინმა გაგვაცილა.იმ სასტუმროში მივედით სადაც გავჩერდით ჩამოსვლისას.ოთახში საწოლზე წამოვწექი,
-არომ რაღაც ჩაიფიქრა.წარმოვთქვი ,ვიკი კი ანერვიულებული დამაკვირდა,ლორანი და ნიკი მეზობელი ოთახიდან გამოვიდნენ.
ვიკი ჩემს გვერდით ჩამოჯდა ,ნიკი და ლორანი ერთად დასხდნენ მდივანზე.
-მეც შევამჩნიე,-რაღაც მოხდება ,ეხლა არა მაგრამ მალე…
-ლორან სჰეგიძლია ელიაზარს ესტუმრო?ვიკითხე მე,მტკივნეული იყო ამაზე ფიქრი,რადგან ის ნახავდა კალენებს მე კი ვერა.ისევ როგორ მიზიდავს და მენატრება
-რატომ?გამოფხიზლდა ლორანი..
-ელისიდან უნდა გავიგოთ რა ჩაიფიქრა არომ.
-დარწმუნებული ხარ?მკითხა ვიკიმ.
-დაიხ,ეს ჩვენთვის ძალიან მნიშვნელოვანია,არ მინდა თქველი დაკარგვა.
-კარგი წავალ,მაგრამ რა უნდა ვთქვა?
-უბრალოდ დაელაპარაკე ელიაზარს ,გაიგე რამე ახალი ხო მარ იცის ელისმა?ედუარდი-მის სახელზე გული საშინლად ამტკივდა მაგრამ გაუმკლავდი,-მიყვებოდა რომ ერთ დროს აროს ძალიან უნდოდა ისინი მის მხარეზე გადაეყვანა.
-როდის გავემგზავრო?
-ეხლავე! ჩვენ სახლში წავალთ ,იქ შევხვდებით და ყველაფერს მოგვიყვები..
-კარგი ,ოთხი დღის შემდეგ შევხვდებით,მეტი ადრე ვერ შევძლებ,-მოწყენილი თქვა ლორანმა.
-რატომ აქამდე ხომ ერთ დღეში ასწრებდი?
-არტი,ასეა საჭირო,ედუარდმა რომ არაფერი იეჭვოს…
-მას რატომ უნდა აინტერესებდეს ეს? ცუდად გავხდი, ძალიან მინდოდა მისი ნახვა,ის კიდევ ცხოვრობდა ჩემს გულში და უფრო გაედგა ფესვები იქ.
-წარმოიდგინე,მოდის ვამპირე, რომელმაც კინაღამ მოგკლა ცხოვრებაში და აინტერესებს ვალტურის გადაწყვეტილება,-გაიხსენე ტემი.
-გამახსენდა როგორ ნადირობდა ჯეიმსი ჩემზე.
-მაშინ შენ ხომ დაგვეხმარე.
-კი მაგრამ……..კარგი რაც უფრო მალე წავალ მით უფრო ადრე დავბრუნდები სახლში!არ მოიწყინოთ ჩემს გარეშ!!
-როგორ თუ მოვიწყინოთ!!!!!ყველამ ერთად გაუღიმეთ.
-ჩვენ სახლში გავემგზავრეთ ლორანი კი დელანებთან.

(სასახლიდან წამოსვლის შემდეგ, არო)

-რატომ გაუშვი? მარკუსი გაბრაზებული იყო..
-ყველაფერი რიგზეა,ის ჩვენთან ერთად იქნება..
-მაგრამ როგორ?მკითხა კაიუსმა..
-ნიკი,მან მაჩვენა ის რაც ვერ შევძელი დამენახა არტემიდაში..
-ასეთი რა დაინახე??
-არტემიდა ,მან ნიკის მოუყვა მისი ისტორია ცხოვრებაში.ამის გამოყენებით შევძლებთ მივიღოთ არამარტო ის და ნიკი,არამედ ედუარდი და ელისიც.
-კალენები?გაუკვირდა კაიუსს,მაგრამ ისინი რა კავშირში არიან?
-არტემიდა ,არცისე დიდიხნის წინ გახდა ვამპირე,ერთი წლის წინ.მაგრამ თავისი ნიჭის დახმარებით,მან შეძლო ეკონტროლებინა მისი წყურვილის გრძნობა,მაშინვე გადაქცევის შემდეგ.ცხოვრებაში მას ბელა სვონი ერქვა,დარჩა მშობლები,ისინი მთელი ეს წელი ეძებდნენ ,მაგრამ ძებნა შეწყვიტეს ზუსტად ერთი დღის წინ.დაკრძალვა ერთი კვირის შემდეგ იქნება.ყველაზე მთავარი ის არის რომ ის იცნობდა კალენებს და იცოდა მათი საიდუმლო.იცოდა რომ ისინი ვამპირები არიან..ის და ედუარდი ერთად იყვნენ,მათ უყვარდათ ერთმანეთი,მაგრამ მისი დაბადებისდღის შემდეგ,დაცილდნენ ერთმანეთს და კალენებიც გაემგზავრნენ.ის ტყეში დაიკარგა სადაც ლორანმა და ვიქტორიამ იპოვეს,
-აზრს ვერ ვხედავ,წამოიბურტყუნა მარკუსმა..
-მარკუს ,იმისათვის რომ ნიკი და არტემიდა მოვიპოვოთ,გზიდან უნდა ჩამოვიცილოთ ისინი ვინც გვეღობება წინ..
-რას გულისხმობ???კაიუსმა წარბი შეისწორა..
-ჩვენ მას მტკივნეულ ადილზე მივაყენებთ დარტყმას და ისიც თავისი ფეხით მოვა…