ოღონდ საერთოდ მითითებული უნდა იყოს პირდაპირი ლინკი ფიკზე, რომელიც დაწერილია ორიგინალში, და ასევე რომელი ენიდან თარგმნი. ესეც მიამატე ქუდში

I've closed my heart down, so many seasons. I didn't want to hurt again,
I didn't want to try, so I turned myself to ice and stone,
said I don't need anyone, and nobody else would ever make me cry...

P.S tu sadme gadaawydebit aseti siujetis fans, an saertod rame saintereso icit mitxarit aucileblad :)

თავი 2. მეორე შანსი?

დროის შეგრძნება საერთოდ დავკარგე, სანამ ვიდექი და ვფირობდი რა მოხდა? ფიქრებისგან ელისმა და როუზმა გამომაფხიზლეს რომლებიც ხელებს იქნევდნენ ჩEმი სახის წინ.
-კარგად ხარ?-მკითხა ელისმა. აშკარად არ უნახავს ჩემი და ედვარდის საუბარი.
-ემ, კი…..კარგად ვარ. წავიდეთ.-სიმართლე ვთქვა კიდევ შოკში ვიყავი. მანქანისკენ გავბრუნდი მაგრამ ელისმა ხელი მომკიდა, მისკენ მიმაბრუნა და შემომხედა მზერით, რომელიც ამბობდა –“არ გაბედო ტყული! მე შენზე უკეთესად გიცნობ” როდესაც არანაირი რეაქცია არ გამოვაჩინე უბრალოდ მხრები აწია და ეს აღარ გახსენებია.
სანამ სახლში მივდიოდი, ჩუმად მიხაროდა რომ ელისმა დღეს არ წამათრია მაღაზიებში და “ბელა-ბარბის” თამაში არ დაიყო. მანქანაში სიჩუმის გამო უცებ ედვარდზე დავფიქრდი. როგორი ალერსით მიყურება.
შეიცვალა? იკითხა ჩემმა იმედიანმა მხარემ.
ის ნაძირალაა ბელა! შეეწინააღმდაგა ლოგიკამ.
ჩემ ქვეცნობიერში ეს ომი გრძელდებოდა სანამ სახლში მივედი. ჩარლისთვის სადილის მზადება დავიწყე და აიპოდი ჩავრთე. მუსიკაში ჩავიძირე და აღმოვაჩინე რომ ვტირი როცა ვუსმენ taylor swift-foever and always .სასწარაფოდ გამოვრთე, მაგრამ მოგვიანებით ჩემს ოთახში ცრემლებს ვერ ვიკავებდი, როცა ვიხსენებდი როგორი კარგი მეგობაი იყო. როცა რომელიმე იღიმოდა, მეორესაც ეღიმებოდა ამის დანახვაზე. კიდევ ამეტირა იმის გახსენებაზე როგორი შეცვლილი დაბრუნდა ზაფხულის არდადეგების შემდეგ 2 წლის სინ. ასე რამ შეცვალა? რამე ვთქვი? რამე არასწორედ გავაკეთე? მაგრამ ერთი რამ ვიცოდი მე მას ჩემს ცხოვრებაში არ შემოვუშვებდი თუ მართლა არ ნანობდა.
მეორე დილას ცუდი ამინდი იყო, ჩემი ხასიათის შესადარი. ლურჯი ჯინსები და თავისუფალი მაისური ჩავიცვი და სკოლაში წავედი. მანქნიდან გადმოსულმა გამიკვირდა როცა ედვარდი მარტო დავინახე. მაგრამ მალევე მოვწყვიტე მზერა და ელისს მივუბრუნდი რომელიც მისი ყვითელი პორშედან გადმოვიდა და ჩემსკენ გამოიქცა
-ესეიგი ბელა, მომიყვები გუშIნ რა დაგემართა?-დაიწყო დაკითხვა ელისმა.
-კარგი, სანამ შენ და როუზს გიცდით ჩემთან ლორენი მოვიდა და დაცინვა დამიწყო.
-ძუკნა-გამაწყვეტინა ელისმა.
-ელისს უბრალოდ მომისმინე, შემდეგ ედვარდი მოვიდა და ლორენს უთხრა “ თავი დაანებე. ის ბევარდ გჯობია” შემდეგ მე ვკითხე რატომ იქცეოდა ასე მან უბრალოდ მიტხრა “ვწუხვარ” და წავიდა.
ელისს შევხედე. პირველად ცხოვრებაში არ იცოდა რა ეთქვა მაგრამ შემდეგ ვითომ ვიღაცამ დააჭირა ღილაკს. და ელისი როგორც ჩართული ბატარაა გვერდით გახტა, და დაიწყო რაღაცეები ბუტბუტი როგორ ვიქნებოდით მე და ედვარდი ერთად და რომ ნამდვილად რამდენიმე ღამეს სახლში ვერ გავატარებ. სიცილი მომერია.
-ელის!-დავუყვირე
-რა?-გამოიღვიძა ოცნებებიდან
-არც კი ვიცი მინდა თუ არა მასთან მეგობრობა
-ბელა, საშინელი მატყუარა ხარ!
-კარგი მინდა მასთან ურთიერთობა. მაგრამ უნდა დამიმტკიცოს რომ მასაც უნდა.
-კარგი როგორც გინდა. პარასკევს ღამის წვეულებააა ხომ მოხვალ? გთხოოოოვ-დაბერა თუჩები
-მე რა არჩევანი მაქვს?
-არა, მაგრამ გადავწყვიტე, კეთილი ვიყო და ხალხს დავაჯერო ვითომ არჩევანი აქვთ-შემომხედა წმინდანის სახით.
კვირის განმავლობაში ედვარდი ლანჩზე მარტო იჯდა, არ მეჩხუბებოდა ელისმა კი თქვა რომ სახლში ცუდ მდგომარებაში იყო. ცოტათი მეწყინა რომ მას შემდეგ ედვარდი აღარ დამლაპარაკებია, არ მომწონდა როცა მის მზერას ვამჩნევდი რომელიც სევდით იყო სავსე.
სკოლის შემდეგ პარასკევს სახლში შევირბინე და კალენებთან წავედი. სახლში შევედი თუ არა ჩახუტებაში დამახრჩეს.
-ემეტ!...ვერ…ვსუნთქავ-ვიგუდებოდი.
-უპს! ბოდიში-გამიღიმა ემეტმა
ელისმა ზემოთ წამათრია, გამოვიცვალეთ და ქვევით ჩავედით. გული შემეკუმშ აროცა ედვარდი ისევ სევდიანი დავინახე. ისე მომინდა მასთან მისვლა და ჩახუტება, იმის თქმა რომ ყველაფერი რიგზე იქნება და ისევ მეგობრები ვიქნები. მტკივნეული იყო რომ ამის გაკეთება არ შემეძლო.
-ბუ!-დამიყვირა ვიღაცამ ყურთან. მე ვიკივლე და ემეტისკენ მივბრუნდი, რომელიც ისტერიული სიცილით გორავდა იატაკზე!-
-ჰა ჰა! რა სასაცილოა ემეტ!-გაბრაზებულმა შევხედე.
-ღმერთო ბელა, შენი სახე უნდა გენახა, ეს ფასდაუდებელი იყო!-
მალე ყველა ოთახებში წავიდნენ. მე შევამჩნიე რომ ედვარდი არ წამოსულა დამ ის საძებნელად წავედი. ისე აივანზე იჯდა და თავი ხელებში ქონდა ჩარგული.
-ედვარდ..-თითქმის ჩურჩულით ვუთხარი. მან თავი აწია და შემომხედა. ჯობდა ეს არ გაეკეთებინდა იმ ტკივილის გამო რაც სახეზე ქონდა აღბეჭდილი.
-ბელა..-ნატანჯი ხმით მიპასუხა!

ედვარდი ისეთი უბედური ჩანდა რომ მომინდა მივსულიყავი დამოვხვეოდი მაგრამ არამგონია ეს მოსწონებოდა.
-ბელა-გაიმეორა ჩურჩულით.
-ედვარდ რა მოგივიდა?-მასთან მივედი და მოვეხვიე, სულაც არ მადადებდა რა მოხდებოდა შემდეგ, ის ჩემს ხელებში თითქოს დადნა და ლოყაზე მონატრების ცრემლი ჩამომივარდა.
-ბელა-ედვარდი ჩემსკენ მობრუნდა და ჩEმი სახე ხელებში აიღო-ვწუხვარ ყველაფრის გამო რაც გაგიკეთე, ყველა საბაბი გაქვ, რომ გძულდე-მითხრა ოდნაცვ ჩავარდნილი ხმით და ცრემლი ჩამოუვარდა.
-მაქვს, მაგრამ არ მძულხარ-მთელი ჩემი გეგმები დაიმსხვრა, ვერ ვუყურებდი როგორ იტანჯებოდა. ხელი ფრთხილად მივიტანე მის სახიდან ცრემლი მოვუწმინდე.
-მართლა?-ახლა ის გადვდა ბავშვს რომელსაც ახლახან კანფეტს დაპირდნენ. გაბედულად დავუქნიე თავი თანნხმობის ნიშნად. სინამდვილეში მიყვარხარ მაგრამ შენ არ გრძნობ იგივეს-გავიფიქრე.
-ბელა ძალიან ვწუხვარ რომ ასე ცუდად გექცეოდი-დაიწყო ახსნა-არ ვიცი ამ ყველაფერს რატომ ვაკეთებდი, მაგრამ ჩემი ცხოვრება ცარიელი იყო შენს გარეშე. მე არვიყავი ბოლომდე იმ მომენტის მერე რაც შენ აღარ მყავდი. და ეს მხოლოდ რამოდენიმე დღის წინ გავაცნობიერე. ვიცი რომ გძულდა ის თუ როგორ გავხდი, მაგრამ მე შევიცვალე. ბელა მაპატიებ? გემუდარები!
როგორ შეიძლება ვთქვა არა როცა ასეთი თვალებით მიყურებს ვინმე?
-გპატიობ ყველაფერს-ვუთხარი.
-მადლობა-და მაგრად ჩამეხუტა, თუმცა ემეტამდე მაინც ბევრი აკლდა.
-შემიძლია დავიბრუნო ჩემი საუკეთესო მეგობარი?-მითხრა და თვალებში შემომხედა. მე ამას ვერ ვხვდებოდი ჩEმი თვალები მოსაწყენი თაფლისფერი იყო მისი თვალები კი უსასროლო მწვანე ტყეს გავდა. რეალობას დავუბრუნდი.
-ის არსად არ წასულა, უბრალოდ შენ მისი იგნორირება გადაწყვიტე.-მან სირცხვილისგან თავი ჩახარა.
შემდეგი რამოდენიმე საათი, კიბეებზე ვიჯექით აივანზე და ვუყვებოდით ერთმანეთს ყველაფერს რაც ამ ორი წლის მანძილზე გადაგვხდა. არ მახსოვს ეოდის ჩამეძინა მაგრამ ძალიან საინტერესო პოზაში გავიღვიძე. თავი ედვარდის მკერდზე მედო და ის მეხუტებოდა, ჯერ კიდევ აივანზე ვიყავით.
უცებ გავიგონე რაღაც უცნაური ხმა , სიცილი და “:ჰეი, რისთვის იყო ეს?” ამ სკი მოყვა “:მოკეტე თორემ გაგვიგონებენ.”
ჰმ…უცნაურია-გავიფიქრე და თავი ავწიე. კალენების ეზოს ბუჩქიდან ოთხი თავი იყო ამოყოფილი. ემეტიც, ელისი, როუზი და ჯასპერი გვითვალთვალებდნენ მე და ედვარდს სანამ გვეძინა. როცა ემეტმა დაინახა რომ შევამჩნიე ის სწრაფად დაიწყო დამალვა რომ თავით დაეჯახა ელსს, რადაგანაც ის დიდი იყო ვერფაერი იგრძნო აი ელისი კი….ეს სულ სხვა ისტორიააა.
-ააააა! ემეტ ეშმაკმაც წაიღოს-ელისი გადმოხტა ბუჩქებიდან და ემეტს გაიკიდა ეზოში.
-ემეტ, დაბრუნდი იდოტო!-ეტყობა ელისი მართლაც ძალიან გაბრაზდა რაც იშვიათად ხდებოდა. ემეტს რომ არ ეთვალთვალა შემეცოდებოდა კიდეც. ჩემს ზემოთ სიცილი გავიგონე და მივხვდი რომე ედვარდს აღარ ეძინა. ორივემ ჩვენს უხერხულ პოზას შევხედეთ და სწრაფად ავდექით.
გადავწყვირტე ემეტს დავხმარებოდი და ხმამაღლა ვიკივლე-ბავშვებო, თამაში დასრულდა დაგინახეთ-მე და ედვარდმა ხმამაღლა დავიწყეთ სიცილი მათ გამომეტყველებაზე. ჯასი და როუზი გამოვიდნენ ბუჩქებიდან და ჩვენსკენ წმაოვიდნენ. მათ ელისი და მეეტიც მოყვნენ.
-არ გინდათ აგვიხსნათ რა ხდება?-გაბრაზებულმა წარმოვთქვი ისინი დუმდნენ. ემეტიც ჯასპერისკენ დაიხარა და გადაუჩურჩულა “ეს იმიტომ, რომ ხელი შევუშალეთ”
-მე მესმის შენი-დაბიყვირე. ყველამ ვიცინეთ და სახლში შევედი. ელისმა გვერდით გამათრია და ყველაფრის მოყოლა მომთხოვა. როდესაც ჩემი ისტორია დავასრულე კივილი დაიწყო და მაგრად ჩამეხუტა.
-ბელა როცა შენს მოწესრიგებას დავასრულებ, ედვარდი შენზე ჟკუას დაკარგავს-მე სულაც არ მომეწონა ეს ამბავი როცა წარმოვიდგინე ახალი სერია თამაშში ბელა-ბარბი.
-კარგი, მაგრამ ეხლა გამიშვი ემეტს საუზმე მოვუმზადო სანამ არ გადაირია-ორივეს გაგვეცინა ასსეტ ემეტის წარმოდგენაზე.
არც ისეთი ლამაზი სანახაობაა უნდა ვთქვა.