-იქ სადაც ჩვენ მივდივართ ადამიანების ადგილი არაა
-ჩემი ადგილი შენს გვერდითაა!
-ბელა მე შენი შესაფერი არ ვარ…..
-სისულელეა!-მეტს ველოდი,მაგრამ ჩემი ხმა არასწორად ისმოდა,უფრო ვედრებით.-შენნ ყველაზე კარგი რამ ხარ,რაც კი გამაჩნია ცხოვრებაში
-ჩენი სამყარო შენ არ შეგეფერება.
-ინციდენტი ჯასპერთან- სისულელეა,ნამდვილი სისულელე!
-კი,მართალია,
-შენ შემპირდი !!გახსოვს,ფენიქსში შემპირდი რომ არ მიმატოვებდი……
-სანამ ეს შენთვის უსაფრთხო იქნებოდა,
-არა!ეს ჩემი სულისგამოა არა?მართალია?-ხმაში ძველებურად ვედრება ისმოდა,-კარლაილმა ამიხსნა,და ჩემტთვის სულერთია.დიახ წარმოიდგინე, სულერთია!ჩემი სული შენ გეკუთვნის ისევე როგორც-ჩემი გული და ცხოვრება!!!
შევისუნტქე ცოტაოდენი ჰაერი,ედვარდი მთელი ეს დრო უაზროდ დაჰყურებდა მიწას.ტუჩებს მალავდა,სულ ოდნავ შესამჩნევი ღიმილით.როდესაც მან შემომხედა,მის თვალებში ოქროსფერის ნაცვლად ცივი ზამთრისმაგვარი გამოხედვა გაჩნდა.
-ბელა,მე არ მინდა,რომ შენ ჩემთან ერტად წამოხვიდე- შეფერხებით სწორად წარმოტქვა მანდა შემომხედა გაყინული მზერით.
რამოდენიმეჯერ საკუთარ თავს გავუმეორე მისი სიტყვები და უფრო და უფრო ვწვდებოდი მის აზრს.
-შენ…..არ გინდა……..მე…..ვიცოდე?????????? –დავაზუსტე მე.ღმერტო , რა უაზრო შეკითხვაა!!
-დიახ….
მე გაურკვევლად ვუყურებდი ედვარდს,ის კი ჩრდილიდან შეცბუნებული მიცქერდა მისი თვალები გამჭირვალე იყო როგორც ტოპაზი.მათ ყინულოვან სიღრმეში მე ვერ დავინახე უარყოფა იმისა რაც თვითონ თქვა.
-ეს უკვე ყველაFერს ცვლის- საოცარია, ჩემი ხმა მშვიდად ისმოდა……კალენმა გაუბედავად შეხედა ხეებს.ალბათ ჩემი მუხლები შიშისაგან კანკალებდნენ იმიტომ,რომ ხეებმა მოულოდნელად დაიწყეს რხევა.ვენებში სისხლმა ხმამაღლა დაიწყო მოძრაობა.ედვარდის ხმა კი ყოველ წამს უფრო და უფრო ხმადაბლა ჟღერდა.
-მშვიდობით ბელა!!! – მშვიდად,თითქოს არაფერი მომხდარა ისე ჩაილაპარაკა კალენმა…..
-მოიცადე !-დავიძახე მე და ჩემს ძალაწართმეულ ფეხებს მოძრაობა ვუბრძანე,მისკენ გავიწიე…..
მომეჩვენა ედვარდს უნდოდა რომ გადამხვეოდა,მაგრამ ცივი თითებით თავი შეიკავა.თავიდან აიცილა ჩემი ხელები და წამის მეასედში შეეხო ჩემს შუბლს…
-თავს გაუფრთხილდი !!
მოულოდნელად ცივმა ჰაერმა პატარა ნეკერჩხლის ფოთოლი მოიტანა და შეშინებულმა თვალები დავახამხამე…
წავიდა….მარტო დამტოვა.უმძიმესი ტკივილით…ცრემლების ცვენა თვალებიდან არ წყდებოდა.გავიქეცი მის ნაკვალევზე,კარგად ვხვდებოდი, რომ ვერ დავეწეოდი.მივრბოდი,ვტიროდი,ძალიან მციოდა,სანამ არ დავეცი სველ მიწაზე.ადგომა არ მინდოდა,არც მიცდია…მე ვიწექი და ვტიროდი,წვიმა დაიწყო,წვიმდა და წვიმდა,არც ჩერდებოდა კიდევ უფრო მტანჯავდა ეს ცრემლები,რომლებიც წვიმასავით შეუჩერებლად მდიოდა..
უეცრად,სახეზე ცივი შეხება ვიგრძენი..
-ნუთუ ედვარდი დაბრუნდა???
თავი ავწიე და შევტრიალდი ჩემ გვერდით მჯდომი ვამპირისაკენ…..ეს ლორანი იყო…
-პატარა,ჩემი ნუ გეშინია,-უფრო მომიახლოვდა.
-რა გინდა?-წავიბურტყუნე
-არ იტირო!!! მინდა დაგეხმარო…
-როგორ?????
-შენ იცი რომ ვიქტორია მოგკლავს?-მკითხა და თან თმები გამისწორა რომლებიც ტვალებში მედებოდნენ.
-ტუნდაც! – ცემტვის სულერტია! არაფრისთვის მიღირს ცხოვრება!-ჩემთვის მტკივნეული იყო ამის ლაპარაკი,გული ტკივილისაგან მეწვოდა..
-შენ იტანჯები! დააბოლოვა ვამპირმა.-შენ გტკივა,ის წავიდა ,დაგტოვა მარტო გატეხილი გულით.დაგტოვა აქ რომ გეტანჯა.
-შეწყვიტე! შეჩერდი!-დავუყვირე და ცრემლებმა თავიდან დაიწყეს ცვენა.მისი სიტყვები ისევეა როგორც დანა,რომელიც გულში გამიყარეს და იქ დარჩა სამუდამოდ…
-ეს ვინ ყვირის?-ახალგაზრდა ქალის ხმა ჩამესმა.თავი ავწიე და ვიქტორია დავინახე,მის სახეზე ღიმილი თამაშობდა..მომიახლოვდა-ბელა,პატარა შენ რა ტირი?გეშინია?
-არა!-მტკიცედ ვუპასუხე.-მომკალი!შენც ხომ ეს გინდოდა?-ვიქტორია გაოგნებული მიყურებდა..
ლორანი ადგა და მასთან მივიდა,ცოტახანს საუბრობდნენ,მაგრამ მე არ მესმოდა.შემდეგ ვიქტორია მომიახლოვდა……..
-ბელა !!ნუ გეშიანია,ეს სულაც არ იქნება მტკივნეული-გაიღიმა და გვერდით მომიჯდა,თმები გადამიწია და უეცრად უაზრო ტკივილი ვიგრძენი მთელს სხეულში.სიკვდილისათვის უკვე მზად ვიყავი, მაგრამ ტკივილი მაინც არ მიდიოდა.
ასე რამოდენიმე დღე გრძელდებოდა,შემდეგ ყველა ტკივილი გულის ირგვლივ შეიკრიბა და ის გაჩერდა,შეწყვიტა ცემა.მაგრამ მე ვაგრძელებდი სიცოცხლეს.რატომ?თვალები გავახილე და მივხვდი რომ ყველაფერს უფრო ნათლად ვხედავდი.ავდექი.ოთახში გავიარე და სარკე დავინახე!ჩავიხედე და გავოცდი!ცჰემ წინ იდგა ძალიან ლამაზი გოგონა,გრძზელი ყავისFერი თმით,რომელსაც სინათლეზე წითელი Fერი გადაჰკრავდა,ისეთი თეთრი როგორც მარმალილო…..ნელ-ნელა ვხვდებოდი.მე ვამპირე ვარ!
ოთახში ვიქტორია შემოვიდა:
ბელა შენ უკვე ადექი!-გაკვირვებულმა თქვა და თვალებში ჩამხედა –ჯანდაბა!-წამოიყვირა უეცრად.
-რა მოხდა?-აქვე ლორანიც გაჩნდა
-მისი თვალები!ისინი ნაცრისფერია როგორც წვიმა!-თქვა გაკვირვებულმა ვიქტორიამ….
ლორანმა შემომხედა და გაიღიმა:
-არა!ისინი ნაცრისფერია როგორც ცრემლები!!
მე თავიდან ჩავიხედე სარკეში და საკუთარ თვალებს თვალს ვერ ვწყვეტდი .ისინი მართლაც ნაცრისფერი იყო,როგორც წყალი,წვიმა და ცრემლი….
-რატომ როგორც ცრემლები?-იკითხა ვიქტორიამ და მეც გავიხედე.
-ვიკი! ის მთელი გარდაქმნის პროცესში ტიროდა!!ეს მისი მეორე საჩუქარია.-ლორანმა ხელი მომკიდა და საწოლზე დამსვა,თვითონ კი გვერდით მომიჯდა.
-მეორე??-და პირველი რომელია??
-პირველი-Fარი!!შენ ბლოკირებას უკეთებ ყველა ზემოქმედებას შენზე.
-ბელა შენ უნიკალური ხარ!!!
მე კი გავიხსენე ყველაფერი რაც რამოდენიმე დრის წინ მოხდა:ედვარდი წავიდა,შემდეგ ვამპირი და მწვავე ტკივილი.
-თქვენ მე გარდამქმენით! რატომ??
ტკივილმა გაჩერებული გული განგმირა და ცრემლებმა დაიწყეს ცვენა.
-ვიკი ახლა არა!!-თქვა ლორანმა-ბელა შენ უნდა ინადირო!!
-მე არ ვაპირებ ადამიანებით კვებას!!-წამოვიყვირე უეცრად
-ვიცი!!სჰენ ცხოველების სისხლით გამოიკვებები,აქ უკვე აღარავინ იკვებება ადამიანებით!!-მან გამიღიმა და ხელი გამომიწოდა –წავედით?-მე დავტანხმდი და წავედით ჩემ პირველ ნადირობაზე……