ქუჩაში მდუმარედ მივდიოდი. ვერაფერს ვგრძნობდი, ვერაფერს, გარდა ტკივილისა. თვალებიდან ცრემლები შეუწყვეტლივ მომდიოდა, მე კი მათ მოწმენდას არც ვაპირებდი. ისინი ხომ ჩემი გრძნობის ნაწილები არიან. გრძნობის, რომელმაც გული მომიკლა. დაუნდობელმა სამყარომ წამართვა ჩემი ერთადერთი სიყვარული. ერთადერთი ადამიანი, ვის გამოც ვაგრძელებდი ამ უაზრო ცხოვრებას. მაგრამ ბედისწერამ ისიც წამართვა, ჩემგან შორს წაიყვანა. ძალიან შორს... მან წამართვა მე ჩემი ერთადერთი იმედი, რომ შეიძლებოდა მეც ვყოფილიყავი ამ საშინელ პლანეტაზე ბედნიერი. რომ საერთოდ ბედნიერება არსებობს და ეს ჭკუათხელი ადამიანების მოგონილი არ არის. ჩემი სიცოცხლე, ჩემი გული, ჩემი სუნთქვა და ჩემი სითბო. ის ყველაფერი იყო ჩემთვის. ის იყო მთელი პლანეტა და ჩემი პატარა სამყარო მის გარშემო ტრიალებდა. არ არსებობდა სხვა არავინ და არაფერი. მხოლოდ ის... მისი თბილი გამოხედვა და მისი სიყვარულითა და სინაზით სავსე უძირო, მწვანე თვალები. მის გარეშე ნორმალურად სუნთქვაც მიჭირდა. ახლა კი... ახლა უბრალოდ ვკვდები... მის გარეშე, ჩემი ცხოვრების აზრის გარეშე სიცოცხლეს ყველანაირი აზრი დაეკარგა. როგორ განვაგრძნო ჩემი სიცოცხლე, როცა ვიცი, რომ ის აღარ არის? აღარ დადის იმ მიწაზე, სადაც მე დავდივარ და აღარ სუნთქავს იმავე ჰაერით, რითაც მე? რად მინდა სიცოცხლე თუ ის აღარ არის ჩემს გვერდით? ყველაფერს აზრი დაეკარგა...

წარსული აწმყოში გაცოცხლდა. ჩემს ცხოვრებაში ისევ შემოიჭრნენ შავ-თეთრი ფერები და ყველაფერი გააფუჭეს. გაქრა ყველანაირი ფერად-ფერადი, ბრჭყვიალა და ხალისიანი ფერები. დარჩა მხოლოდ შავი... შავი, რომელიც ამ ქვეყნად ყველაფერს ანადგურებს და ყველაფერს აფუჭებს.

მისი სიცოცხლის ბოლო წამებში მასთან ვიყავი და ვერაფრით ვერ ვშველოდი, ეს საშინელება იყო. მერჩივნა იქ, იმ გაყინულ მიწაზე მის მაგივრად მე ვწოლიყავი, მე მოვმკვდარიყავი მის მაგივრად. რატომ გაიმეტა ღმერთმა ასეთი კარგი, კეთილი არსება სიკვდილისთვის?

მის გაცრეცილ, ცარცივით თეთრს სახეს მაინც დასთამაშებდა ოდნავი ღიმილი. მისი სახე ისევ ისეთი სიყვარულით ანათებდა, როგორც ადრე. ლაპარაკი ტკივილს აყენებდა, მაგრამ ის მაინც არ ჩერდებოდა, დაუსრულებლად მიმეორებდა, რომ ვუყვარდი და საკუთარი თავისთვის უნდა მიმეხედა, უნდა მებრძოლა. მაგრამ რისთვის, რისთვის??? ამ უკაცრიელ ადგილას ერთი პატარა არსებაც აღარ დარჩა, რის გამოც უნდა გავაგრძელო ჩემი ტანჯვით სავსე ცხოვრება.

სიკვდილის წინ დავპირდი, რომ ჩემს თავს გავუფრთხილდებოდი და სისულელეებს არ ჩავიდენდი, მაგრამ ახლა ამის შესრულება სუნთქვაზე მეტად მიჭირს. აქამდე ასე ძლიერ არასდროს შემძულებია საკუთარი თავი და ჩემი უაზრო არსებობა...

თვალებდახუჭული, თბილად ჩაფუთნული გოგონა გზაზე გადადის, თვალებიდან ცრემლები ჩამოსდის, მაგრამ ის მათ ყურადღებას არ აქცევს. გარშემო მისთვის არაფერი არ არსებობს, ყველაფერი მკვდარია, ისიც მკვდარია... მან თავისი სიცოცხლე დაკარგა და ახლა აღარ აპირებს, რომ თავისი არსებოდა მეტად გააგრძელოს. მან საკმარისად იტანჯა, ეს კი ბოლო წვეთი იყო ისედაც აბობოქრებულ ოკეანეში. გზაზე ისე გადადის, რომ თვალებს მაინც არ ახელს, ყურადღებას არაფერს არ აქცევს. ახლა მისთვის სულ ერთია რა მოუვა.

მარცხნივ საშინელი ტკივილი იგრძნო, მაგრამ ამას გოგონა არ შეუშინებია. ის ამაზე უარეს ტკივილს განიცდიდა. მას ძვირფასი დანაკარგისგან სული სტკიოდა. ჩასისხლიანებული ქუთუთოები ძალით გაახილა და დაინახა, რომ ხალხი მას ზემოდან დაჰყურებდა. არც ეს გაკვირვებია. ეს ხომ უკვე ჩვეულებად იქცა... იგრძნო, რომ რაღაც ცივზე იწვა და ახლა ტკივილმა მთელს ტანში დაუარა. განძრევა სცადა, მაგრამ ამ მოძრაობამ ტკივილის ახალი ტალღა გამოიწვია. ბოლოს მიხვდა, რომ ის კვდებოდა... ტოვებდა მისთვის ასე საძულველ სამყაროს და მის სიცოცხლესთან მიდიოდა. არ ფიქრობდა იმაზე, რომ მან პირობა დაარღვია, მთავარი იყო, რომ ის სულ მალე თავის სიყვარულთან იქნებოდა. სულ ცოტა, სულ ცოტა უნდა მოეთმინა და თავის მუდმივ ოცნებას ნახავდა. ერთი ამოისუნთქა, ბოლო ცრემლი გადმოაგდო და სახეზე ღიმილი გამოესახა. ახლა ის ბედნიერი იყო...

,,ცოტაც დამელოდე ძვირფასო, სულ ცოტაც. მალე ერთად ვიქნებით.” იყო მისი უკანასკნელი ფიქრი.